Osirius ...even death may die...

...Άλλη μια μικρή ιστορία ενός χαρακτήρα ο οποίος όμως δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να ξεκινήσει την καριέρα του σε κανένα κόσμο του DnD. Συμβαίνουν και αυτά.. Ο χαρακτήρας ξεκίνησε την ζωή του από το Πανδαιμόνιο ( στην 4th edition λογικά θα μεταφερθεί κάπου στο Astral Plane. Εκεί λοιπόν θα το μεταφέρω αφού τον τροποποιήσω για την τελευταία έκδοση μιας και ανήκει στην 2.5 edition δηλαδή στους κανόνες του Skills and powers...Θα ήταν καλό αν ήθελε κάποιος από εμάς να γράψει την ιστορία όλων των θεών του θανάτου από τον Jergal μέχρι τον Kelemvor...

( Αφού έγραψα όλο το κείμενο ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό ότι μοιάζει σαν αγγελία....κοινώς ένα Tiefling ψάχνει campaign για να βγάλει τα απωθημένα του..χεχε..) 

Osirius The Bastard Death ...even death may die...

...Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα μοναστήρι του θεού Murkyl. (πολύ γέλιο αυτό το όνομα όπως πάντα..). Ένας ιερέας στην υπηρεσία του θανάτου δεν φέρνει στο μυαλό σας και την καλύτερη των εντυπώσεων αλλά για εμένα ήταν μια χαρά. Η μοναδική οικογένεια η οποία γνώρισα είναι αυτή του ιερατείου μιας και ο αρχιερέας του ναού μου είχε εκμυστηρευτεί ότι δεν είχα άλλους συγγενείς μιας και η μητέρα μου είχε πεθάνει στην γέννα και ότι ο πατέρας μου είχε χαθεί κάπου στο Astral Plane...

...Πάντα είχα τις επιφυλάξεις μου για αυτήν την ιστορία. Μισός άνθρωπος, μισός δαίμονας ήταν όλα τα στοιχεία τα οποία έκαναν την κατάσταση κάτι παραπάνω από πολύπλοκη. Το ότι τα χέρια μου είχαν μια παράξενη δύναμη μπέρδευε τα πράγματα περισσότερο. Στο άγγιγμα μου οι νεκροί ξυπνούσαν σαν νεκροζωντανοί (κοινώς animate dead) με αποτέλεσμα να φοράω γάντια τις περισσότερες ώρες της ημέρας....even death may die....

...Με αποκαλούσαν ένα Tiefling αλλά σε αυτό το μέρος του σύμπαντος αυτά τα ονόματα δεν έχουν και πολύ σημασία. Δεν είμαι ιδιαίτερα ψηλός αλλά τα δαιμονικά μου χαρακτηριστικά είναι αυτά που προκαλούν μια διαφορετική αύρα, τα μικρά κέρατα και δαιμονική ουρά... Είμαι μελαχρινός και τα σγουρά και μαύρα μου μαλλιά ευτυχώς κρύβουν τα 2 μικρά κέρατα που βγαίνουν από το κεφάλι μου... 

...Τα πράγματα άλλαξαν μέσα σε μια νύχτα...την νύχτα που ο Cyric σκότωσε το θεό του θανάτου και έγινε ο ίδιος θεός. Δεν αλλαξοπιστήσαμε αλλά μείναμε χωρίς δυνάμεις. Τα χρόνια περνούσαν και το ιερατείο του Cyric άρχισε να γίνεται επιθετικό προς τις παλαιότερες θρησκείες, ζητούσε την άμεση υποταγή στον νέο θεό. Μέσο της διπλωματίας καταφέραμε να μείνουμε ζωντανοί. Αλλά όπως ο κόσμος αλλάζει έτσι και οι θεοί δεν ήταν ποτέ εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Ο Kelemvor νίκησε τον Cyric και έγινε ο καινούργιος θεός του θανάτου. Εμείς ανήμποροι απλά παρακολουθούσαμε τις εξελίξεις. Το ιερατείο του Cyric τρελό από την επιθυμία του για δύναμη αλλά πιο τρελό μετά την κατασκευή του Cyrichand έκανε το κύκνειο άσμα αρχίζοντας να επιτήθονται στις υπόλοιπες θρησκείες.... even death may die....

...Το ιερατείο του Kelemvor μπορεί να ήταν μικρότερο από τα 3 αλλά είχε την δύναμη της μαγείας και της πίστη του αλλά εμείς ήμασταν πιο ευάλωτοι από ποτέ. Τότε απευθυνθήκαμε στο ιερατείο του Kelemvor για βοήθεια αλλά αυτοί μας ζήτησαν να αρχίσουμε να πιστεύουμε στην νέα θρησκεία του θανάτου. Αρνηθήκαμε και μείναμε μόνοι. Τότε ξεκίνησε η επίθεση...

...Φωτιά και πτώματα σκορπισμένα στην μισοκατεστραμένη εκκλησία μας, στο σπίτι μου, σε όλη την ζωή μου. Ο Αρχιερέας με πήγε σε ένα δωμάτιο κρυμμένο καλά από μια μυστική είσοδο. Ένας μέρος το οποίο δεν είχα δει ποτέ. Ξαφνικά το πρόσωπο του άλλαξε. Ο γλυκός μορφασμός μετατράπηκε σε ένα μίσος. Άρχισε να με βαράει με το ραβδί του με δύναμη και οι πληγές εμφανίστηκαν στο κορμί μου. Δεν μπορούσα να αντιδράσω, έκλαιγα βλέποντας τον άνθρωπο που με μεγάλωσε να εκδηλώνει το μίσος του σε εμένα... even death may die...

… “Δεν έπρεπε να σε βάλω ποτέ μέσα στην εκκλησία μας. Σε πήραμε από το δρόμο νεογέννητο μπάσταρδο” αποκαλύπτοντας πράγματα από το παρελθόν μου τα οποία δεν γνώριζα. “Είσαι η κατάρα μας και τα όνειρα μας στοιχειωμένα από εσένα Osirius μας οδήγησαν στην ολική καταστροφή μας”. Συνέχισε να με χτυπάει και εν ριπή οφθαλμού εξαφανίστηκα και εμφανίστηκα στην περίφημη Sigil, στην πόλη των Πυλών απογοητευμένος και φοβισμένος...even death may die.