Walking on a dream

Η φασαρία ήταν αυτό που την ξύπνησε από τον ύπνο της. Κοιμόταν άραγε; Ήταν όλα αυτά άλλο ένα από τα πολύ ζωηρά και ζωντανά όνειρα της;

Βρέθηκε να στέκεται μπροστά σε ένα σπίτι, φωνές παιδιών ακούγονταν από μέσα. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και δυο παιδιά ξεχύθηκαν έξω, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Το κορίτσι την προσπέρασε τρέχοντας προς τα έξω, το αγόρι κοντοστάθηκε και την κοίταξε.
- Μαμά, είναι μια κυρία στην πόρτα, φώναξε.
Μια γυναικεία φωνή ακούστηκε από μέσα.
- Πες στην Νούρια να περάσει μέσα Εστέμπαλ, την περίμενα…
Ποια ήταν αυτή που την περίμενε; Και ποιος είναι αυτός ο μικρός που την κοιτά με μάτια που αναζητούν κάτι;
- Άντε Εστέμπαλ, φώναξε το κορίτσι με τα κατακόκκινα μαλλιά, πάμε να παίξουμε, η Τζαστίν μας περιμένει. Πάρε και τα κλαδάκια μαζί σου!
Το αγόρι παραμέρισε από την πόρτα, συνεχίζοντας να την κοιτά καθώς απομακρυνόταν με το κορίτσι.

Για κάποιο περίεργο λόγο και η ίδια ένιωθε πως την περίμεναν, πως έπρεπε να μπει μέσα στο σπίτι… Πέρασε το κατώφλι της πόρτας νιώθοντας μια περίεργη αίσθηση οικειότητας για τον χώρο, που παρόλα αυτά έβλεπε για πρώτη φορά στην ζωή της. Στην κουζίνα του σπιτιού βρισκόταν η γυναίκα που την περίμενε.
- Κλείσε σε παρακαλώ την πόρτα και έλα να κάτσουμε, έχουμε πολλά να πούμε, της είπε ενώ είχε ακόμα την πλάτη της γυρισμένη.
Ποια ήταν αυτή η γυναίκα; Κάτι της θύμιζε, αλλά τι;

Όταν μπήκε στο δωμάτιο και την είδε, τότε κατάλαβε…
- Ονειρεύομαι πάλι, είπε ασυναίσθητα η Νούρια.
- Μπορεί να είναι ένα όνειρο, μπορεί απλά να είναι η ανάγκη σου να με βρεις που σε έφερε εδώ, της είπε γλυκά η γυναίκα. Κουλουράκι; Μόλις τα έψησα για τα παιδιά.
- Πως βρέθηκα εδώ;
- Εγώ σε κάλεσα εδώ, σε άκουγα που με αναζητούσες, που έψαχνες για απαντήσεις. Αλλά πριν ρωτήσεις, να σε βεβαιώσω, είμαι η Φαίη, η πρόγονος σου.
Η Νούρια την κοιτούσε με μάτια ερευνητικά και η Φαίη της χαμογέλασε γλυκά.
- Ξέρω πως αναζητούσες να μάθεις για μένα, για το παρελθόν της οικογένειας σου. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να μάθεις…
- Γιατί πιστεύεις στους θεούς; Που είναι οι θεοί που όλοι πιστεύουν χωρίς αμφισβήτηση; Τα τελευταία χίλια χρόνια δεν στάθηκαν δίπλα στους ανθρώπους, μας έχουν παρατήσει, γιατί θα έπρεπε να πιστεύω σε κάτι που δεν είναι εκεί όταν μπορεί να το χρειαστείς; Έστω και για μια συμβουλή; Είδα μπροστά στα μάτια μου έναν φίλο μου να σκοτώνεται και δυο μέρες μετά, και αφού τον είχαμε θάψει, βρέθηκε πάλι μπροστά μας; Τι παιχνίδι παίζουν οι θεοί με μας; Αυτό είμαστε για αυτούς; Ένα παιχνίδι; Όταν βαρέθηκαν μας παράτησαν και τώρα για κάποιο μυστικό λόγο νοιάζονται πάλι; Τι συνομωσία είναι αυτή; είπε η Νούρια βιαστικά και νευριασμένα.
- Καταρχήν αν δεν θέλεις να πιστέψεις σε αυτούς δεν χρειάζεται να το κάνεις γλυκό μου παιδί. Με ρωτάς γιατί πίστεψα εγώ. Η αλήθεια είναι πως στο παρελθόν και εγώ δεν πίστευα σε θεούς και δαίμονες, πίστευα όμως πάντα στους ανθρώπους και την δύναμη της θέλησης τους για ζωή, για ευτυχία, για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτή μου η πίστη, και η αγάπη μου για αυτούς με οδήγησε στα χνάρια της πίστης στους θεούς που οι ίδιοι λάτρευαν, βρίσκοντας εκεί τον τρόπο για να τους βοηθήσω όπως μπορούσα καλύτερα, όπως ένιωθα ότι έπρεπε να κάνω. Πίστεψα στους θεούς γιατί πίστευα στους ανθρώπους, και οι θεοί με ευλόγησαν, δίνοντας μου την ικανότητα να γιατρεύω και να προστατεύω αυτούς που για μένα ήταν ότι πολυτιμότερο.
- Τι θες να μου πεις τώρα, ότι οι θεοί νοιάστηκαν για σένα; Για τις επιθυμίες σου; Και που είναι τώρα αυτοί οι θεοί; Εσύ και οι φίλοι σου κάνατε πολλά πράγματα για αυτόν τον κόσμο και παρόλα αυτά κανείς δεν σας ξέρει, και οι λίγοι που γνωρίζουν ιστορίες για εσάς, θεωρούν τις πράξεις σας αμφιλεγόμενες.
- Παιδί μου, τα πάντα γίνονται για ένα λόγο, τίποτα δεν γίνεται στην τύχη, όμως αυτό που ο καθένας μας πρέπει να κάνει είναι να ορίζει την δική του μοίρα, τις αποφάσεις που θα πάρει για την δικιά του ζωή. Εγώ αποφάσισα να είμαι εδώ για όλους, μια αγκαλιά, λίγη στοργή και φροντίδα, μια δεύτερη μητρική φιγούρα αν θέλεις, και η ζωή μου φέρθηκε καλά, μου έδωσε χρόνια να ζήσω και να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν ευτυχισμένα και ελεύθερα. Θα κάνω λοιπόν αυτό που έπρεπε να είχε κάνει η δικιά σου μητέρα και θα σου δώσω μερικές συμβουλές.
- Να μου λείπουν οι συμβουλές, έχω ακούσει πολλές και ήταν όλες ανούσιες. Κανείς δεν προσπάθησε να δει ποια πραγματικά είμαι και τι θέλω εγώ από την ζωή μου…
- Πες σε μένα τότε παιδί μου. Τι είναι αυτό που θέλεις; Τι αναζητά αυτό το ανήσυχο πνεύμα;
- Εεεε, ψέλλισε η Νούρια. Θέλω να γίνω σαν εσένα, είπε και κατέβασε το κεφάλι της.
- Η μοίρα σου είναι διαφορετική από την δική μου παιδί μου, ίσως να είναι πιο συναρπαστική, πιο έντονη, πιο αληθινή για σένα. Τι είναι όμως σημαντικό για σένα; Τι θεωρείς πολύτιμο για σένα;
- Θέλω να αποδείξω την αξία μου.
- Γλυκό μου παιδί, σε ποιον θέλεις να αποδείξεις την αξία σου; Ποιος είναι τόσο σημαντικός για σένα;
Η Νούρια έσκυψε το κεφάλι της, δεν μπορούσε να αντικρύσει στα μάτια αυτήν την σοφή γυναίκα που στεκόταν μπροστά της, της ήταν δύσκολο να παραδεχτεί την αλήθεια, όμως ήταν η πρώτη φορά που ένοιωθε πως έπρεπε να το κάνει.
- Θέλω να αποδείξω την αξία μου στους ανθρώπους που αγαπώ, ψιθύρισε.
- Και ποιοι είναι αυτοί παιδί μου;
Η Νούρια σήκωσε τα μάτια της και κοίταξε την Φαίη.
- Η οικογένεια μου και οι φίλοι μου, είπε σιγά, τρομαγμένη από την αλήθεια που μόλις άκουσε να βγαίνει από τα χείλη της.
- Τότε γιατί τους φέρεσαι έτσι παιδί μου; Πως τους δείχνεις την αγάπη σου, την έγνοια σου; Με το να τους εγκαταλείπεις; Πως αποδεικνύεις την αξία σου έτσι;
- Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, κανείς δεν μου έδινε σημασία, δεν άκουγε αυτά που τους έλεγα, ήμουν πιο πολύ βάρος για αυτούς παρά…
- Αχ παιδί μου, άνοιξε τα μάτια σου. Σε ποιους είσαι βάρος; Στην οικογένεια σου; Γιατί νομίζεις σου συμπεριφέρονται έτσι; Επειδή είσαι βάρος; Ή μήπως επειδή και οι ίδιοι δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν σε ένα ξεχωριστό παιδί; Επειδή δυσκολεύονται να καταλάβουν τις επιθυμίες του; Όσο για τους φίλους σου, νομίζω ότι την αλήθεια την ξέρεις, είναι και αυτή κάπου μέσα σου και αρνείσαι να την δεις. Δείξε τους την αγάπη σου και το ότι νοιάζεσαι για αυτούς και θα στο ανταποδώσουν όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή. Μην αρνείσαι να δεχτείς την δικιά τους αγάπη, ξέρω πόσο τρομαχτικό μπορεί να είναι στην αρχή, αλλά αυτό δεν αναιρεί αυτό που υπάρχει μεταξύ σας. Όσο για αυτό που δεν μου λες αλλά ξέρω πως είναι εκεί, ένα μόνο πράγμα θα σε συμβουλέψω. Να είσαι πάντα ο εαυτός σου και να μην φοβάσαι να υπερασπιστείς αυτά που πιστεύεις και αυτά που δίνουν λόγο στην θέληση σου να συνεχίζεις να ζεις και να προσπαθείς. Μόνο έτσι θα είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, και μόνο έτσι θα είναι αληθινό ότι και αν συμβεί μεταξύ σας, είτε αυτό είναι έρωτας, είτε αγάπη, είτε απλά μια αληθινή φιλία. Ότι και να είναι, θα είναι ανεκτίμητο για σένα.

Ξαφνικά τα πάντα καθάρισαν μέσα στο μυαλό της Νούρια. Γιατί; Γιατί ήταν πάντα τόσο ξεροκέφαλη και αντιδραστική; Γιατί δεν προσπάθησε ποτέ να καταλάβει τους άλλους, ενώ είχε την απαίτηση όλοι να καταλάβουν αυτήν;
Η Φαίη σηκώθηκε από την καρέκλα της, έβαλε ένα ποτήρι νερό και το πρόσφερε στην Νούρια.
- Πιες, και με το νερό διώξε την πικρία σου μακριά για να μπορέσεις να ανοίξεις τα μάτια σου και την καρδιά σου, είπε και της πρόσφερε το ποτήρι.
Ήταν το πιο νόστιμο νερό που είχε πιει ποτέ, ένοιωσε το σώμα της να αναζωογονείται, την καρδιά της να πάλλεται γρηγορότερα. Κοίταξε την Φαίη στα μάτια όταν ξαφνικά άκουσε από έξω γνώριμες φωνές. Το πρόσωπο της γέμισε απορία.
- Ναι παιδί μου, ήρθαν να σε βρουν, είδες που δεν είσαι βάρος για αυτούς; Δείξε τους και εσύ τώρα την αγάπη σου, είναι πια καιρός. Δεν χρειάζεται να είσαι πάντα σκληρή, ούτε με αυτούς ούτε με τον εαυτό σου, απλά να είσαι εσύ.
- Που θα σε ξαναβρώ; Πως;
Η Φαίη την πλησίασε και την αγκάλιασε σφιχτά, στοργικά, μητρικά.
- Hear my silent prayer, heed my quiet call, when the dark and blue surround you. Step into my sigh, look inside the light, you will know that I have found you… της ψιθύρισε στο αυτί. Ο δρόμος σου θα είναι πολύ πιο δύσκολος τώρα, όμως ακόμα μπορείς να αλλάξεις την μοίρα σου. Και τώρα πήγαινε, οι φίλοι σου σε ψάχνουν, μην τους αφήνεις να περιμένουν, είπε και της χαμογέλασε.

Καθώς έβγαινε από την πόρτα, το μόνο που είδε ήταν ένα δυνατό φως, ενώ η φωνή της Φαίης ακόμα αντιχούσε μέσα στην σκέψη της…