Emerald GateKeepers

 Εδώ και αρκετό καιρό έχει πέσει στα χέρια, μέσα σε αυτή την ανακατωσούρα, χαρτιών το background του Όλιβα και σκεφτόμουν πως θα γράψω αυτή την ανάρτηση. Υπάρχουν πολλά σημεία τα οποία είναι λίγο διφορούμενα σε όλη αυτή την ιστορία (από τον τόπο γέννησης, στο campaign του M.L.E και στο E.W.). το μεγαλύτερο πρόβλημα του ήρωα είναι το θέμα του χρόνου. Με άλλα λόγια σε διάφορες χρονικές στιγμές εμφανίζετε κάπως διαφορετικός και πολλές φορές αναρωτιέμαι να μιλάμε για τον ίδιο ήρωα ή απλά κάποιον άλλον. Πίσω λοιπόν στο 2003 με την βοήθεια της Kilitiria και του Αλέκου φτιάξαμε ένα μικρό campaign των 5 session με τίτλο Origins στο οποίο μελετήθηκε η πραγματική ιστορία του ήρωα. Το θέμα του χρόνου υπάρχει και σε άλλους χαρακτήρες στον E.W με πιο γνωστούς την Τάλιαν και τον Φέανορ. Θα ξεκινήσω από τα παράδοξα και θα προχωρήσω στην ιστορία. Α) Το πλήρες όνομα του Όλιβα είναι Sir Oliva Deilien. To deilien δηλώνει την καταγωγή του η οποία είναι από μια επαρχία του Birthright (adnd 2nd edition sett

 Ο γέρος αφού βεβαιώθηκε ότι ήμουν έτοιμος να δεχτώ όσα είχε να μου πει, έγειρε το κεφάλι του πίσω, τα μάτια του σαν να καλύφθηκαν από ένα γαλακτόχρωμο πέπλο, και άρχισε να μιλάει. Εγώ μόλις που πρόλαβα να πιώ ένα ελιξίριο εκμάθησης και άρχισα να ακούω με προσοχή.  " Πριν από πολλά δισεκατομμύρια χρόνια υπήρχε ένας περίεργος κόσμος, πολύ διαφορετικός από τον δικό μας. Εκεί όλα λειτουργούσαν με την λογική της Κυκλικής Κίνησης. Τα πάντα τα χαρακτήριζε μια σφαιρική οργάνωση. Σε αυτόν λοιπόν, τον κόσμο ζούσαν 9 κύριοι θεοί και πάρα πολλές μικρότερες θεότητες. Όλοι οι θεοί περιστρέφονταν γύρω από τον Πατέρα θεό σαν δείγμα σεβασμού, αντίστοιχα κάθε μικρότερη θεότητα περιστρεφόταν γύρω από τον δικό της θεό από όπου και έπαιρνε ενέργεια. Αφού αυτός ο κόσμος έζησε για πολλά δισεκατομμύρια χρόνια, ο Πατέρας θεός κουράστηκε από αυτή την αέναη περιστροφή (πολύ πιθανόν να ζαλίστηκε από όλες αυτές τις σφαιρικές μορφές που περιστρέφονταν γύρω του) και αποφάσισε απλά να ακυρώσει την ύπαρξή του. Φ

Λοιπόν,μετά από την συζήτηση που είχα με τον Τάσο τις προάλλες έφτασα στο εξής συμπέρασμα.Η όλη κατάσταση με Azrael-Oliva-Emerald είναι ολόιδια με το Ελληνικό Δημόσιο!!! Ακολουθούν μερικά στοιχεία... -Η αιώνια διαμάχη για εξουσία μεταξύ των δύο ηρώων-->η αιώνια διαμάχη των δύο κομμάτων. -Θεός Οliva/Azrael-->Yπουργός. -Quest που θα ζητήσει ο θεός-->Ρουσφέτι που θα ζητησει ο Υπουργός. -Όταν εκπληρωθεί το quest και σε γουστάρει ο ένας απ τους δύο σε βάζει στο πάνθεο-->Όταν εκπληρωθεί το ρουσφέτι και σε γουστάρει ο Υπουργός σε βάζει στο Δημόσιο. -Γεμίζει το portfolio σου με δυνάμεις τώρα που είσαι θεός-->Γεμίζει το πορτοφόλι σου με λεφτά τώρα που είσαι στο Δημόσιο. -Ως γνωστόν,όποιος μπαίνει στο Δημόσιο είναι θεός(ζωντανό παράδειγμα ο Τάσος).

-----------------------  Ο Ρόχνερ επιθεώρησε το στράτευμα του για τελευταία φορά. Η δουλειά του αυτή την φορά είχε να κάνει με την αστραπιαία προσβολή του εχθρού. Είχαν ήδη περάσει μερικοί μήνες από τότε που η Τάλιαν είχε χαθεί και ο Ρόχνερ ήξερε ότι έφταιγε το Μίντιορε για αυτό. Ήξερε ότι η Τάλιαν δεν τα πήγαινε καθόλου καλά με τις αρχές και αυτό ίσως να της κόστισε την ίδια την ζωή. Ανήμερος όπως ήταν ταξίδεψε από τον βορρά μέχρι το νότο για να προσφέρει τις υπηρεσίες του ως πολεμιστής στις γραμμές του Ρόχσομ. Ήθελε εκδίκηση και αυτό θα το πετύχαινε μόνο αν έβλεπε τα πτώματα των στρατιωτών του Μίντιορε να κείτονται άψυχα στο έδαφος. Η στρατιωτική υπεροχή του Ρόχσομ δεν άφηνε περιθώρια στους αντιπάλους του. Έπρεπε να χτυπήσουν γρήγορα και σκληρά αν ήθελαν κάποιο αποτέλεσμα.    Ο πόλεμος ξεκίνησε τις πρώτες ανοιξιάτικες ημέρες με το Μίντιορε να παρελαύνει ενάντια στο Ρόχσομ. Οι πρώτες μέρες δεν είχαν μεγάλο αριθμό θυμάτων μιας και τα στρατεύματα του Ρόχσομ χρησιμοποιούσαν την τεχνική τ

Εκ μέρους της Αδελφότητας των Τζουτζουκιών σας εύχομαι Χρόνια Πολλά και Καλά. Είθε και το νέο έτος το οποίο θα κουβαλάτε στις πλάτες σας να σας συντροφεύει με τις καλύτερες αναμνήσεις. http://www.youtube.com/watch?v=glNjsOHiBYs Με εκτίμηση, συντροφική αλληλεγγύη, και αγάπη Ο συμβλογκερίτης σας Μ.Λ.Ε.

  Φίλοι μου, σας μάζεψα εδω γύρω από την φωτιά απόψε, όχι για να σας πω τραγούδια με σκηνές ηρωικές, μήτε για να σας διασκεδάσω με τα πειράγματά μου. Μόνο για να σας εκμυστηρευτώ αυτό που μου αποκαλύφθηκε ένα βράδυ σαν κι αυτό...    Αφού άφησα τους βάλτους με τους Αυτόματους Ανθρώπους, ξεκίνησα να πηγαίνω για να βρώ τα πολυτραγουδισμένα παλάτια των Μαχαραγιάδων της Ανατολής. Είχα τουλάχιστον άλλες 3 ημέρες ταξιδιού μπροστά μου οπότε αποφάσισα να χαραμίσω μία ημέρα για να ξαποστάσω λίγο. Έστησα το αντίσκηνό μου, άναψα την φωτιά μου, ίσως να κυνηγούσα και κάνα αγριοκούνελο. Πριν καλά καλά προλάβω να καθήσω να κουρδίσω το λαούτο μου, είδα μιά σκυφτή μορφή να πλησιάζει προς το μέρος μου. Στην αρχή φοβήθηκα μην είναι κάποιος από τους καλλικαντζάρους του δάσους, άλλωστε είχα άσχημα προηγούμενα μαζί τους! Όσο πλησίαζε όμως κατάλαβα πως πρόκειτε για άνθρωπο(μάλλον) που περπατούσε βαρυά από το φορτίο των χρόνων που είχαν περάσει από την πλάτη του. Έβαλα πάλι το σπαθί μου στο θηκάρι του, χωρίς ό

Σκέφτηκα να παραθέσω δυο τραγούδια που κατά την γνώμη μου ταιριάζουν απόλυτα σε δύο πολύ αγαπημένους χαρακτήρες, τον Alexander και την Phae. Το "The Path" είναι για τον Alexander και την σχέση του με την Anna και το "Dead Gardens" είναι το τελευταίο τραγούδι που έγραψε η Phae πριν χάσει το humanity της λόγω του vampirism. Το "The Path" το έχουμε προσθέσει και στο ipod του blog, για όποιον ενδιαφέρεται να το ακούσει... Αυτά είχα να πω... Φιλάκια! The Path There is no turning back From this unending path of mine Serpentine and black It stands before my eyes To hell and back You will lead me once more It's all I have as I stumble in and out of grace I walk through the gardens Of dying light And cross all the rivers Deep and dark as the night Searching for a reason Why time would've passed us by With every step I take The less I know myself And every vow I break On my way towards your heart Countless times I've prayed For forgiveness But gods just

Κεφάλαιο 4: Απρόσμενες συναντήσεις.  Η Τάλιαν προχώρησε στους γνώριμους πλακόστρωτους δρόμους του Μίντιορε. Δίπλα της ο Σίφερ απλά ακολουθούσε. Φαίνονταν σαστισμένος από το περίεργο ταξίδι. Ο ίδιος περίμενε να εμφανιστεί σε μια άλλη σκοτεινή χώρα για να συνεχίσει το έργο του αλλά τα σχέδια του ναυάγησαν. Το πρώτο πρόβλημα που αντιμετώπισε ήταν το άπλετο φως. Τα μάτια του τον ενοχλούσαν και έτσι φόρεσε την κουκούλα από τον μανδύα του. Ξαφνικά η Τάλιαν κοντοστάθηκε. Κάτι ήταν διαφορετικό από την προηγούμενη φορά που επισκέφτηκε την πόλη. Υπήρχε μια έντονη κινητικότητα και στρατιώτες σε μεγάλο αριθμό περιφρουρούσαν τους δρόμους. Πόλεμος ήταν το πρώτο πράγμα που τις ήρθε στο μυαλό. Η Τάλιαν δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις με τις αρχές αλλά και με την ίδια πόλη του Μίντιορε. Ήταν ένας απολυταρχικός θεσμός και τίποτα άλλο. Ένα συμβούλιο γερόντων κυβερνούσε την πόλη και οι απολιθωμένες τους ιδέες οδηγούσαν σε μια στρατοκρατία. Αυτή η εμμονή των αρχών είχε οδηγήσει στις φήμες για τον επικεί

--------------------  Υπάρχουν μέρη το οποία δεν έχουν χώρο και χρόνο. Υπάρχουν μέρη τα οποία δεν θα ήθελε κανείς να βρεθεί σε αυτά. Ο Φέανορ το ήξερε καλά. Από μικρό παιδί προσεύχονταν στους θεούς και τα περίεργα όνειρα ήταν η απάντηση που έπαιρνε. Στο Σαν τον θεωρούσαν ένα ιδιαίτερο παιδί και πολλές φορές γίνονταν το επίκεντρο συζητήσεων ή ακόμα χειρότερα το επίκεντρο φασαριών. Η αδελφή του όμως ήταν αυτή που τον προστάτευε. Κανείς σχεδόν δεν τολμούσε να μιλήσει για τον αδελφό της πόσο μάλλον να τον ενοχλήσει. Οι φίλοι του και η μελλοντική ομάδα του στην συνέχεια τον αγκάλιασαν και τον προστάτευαν. Περνούσαν τόσο ανέμελα εκείνα τα χρόνια και περίφημες εξορμήσεις στο κοντινό άλσος έχουν χαραχτεί στην μνήμη όλων. Μπορεί η δύναμη της Τάλιαν να έλυνε πολλά από τα προβλήματα τους αλλά η δυνατή πίστη του Φέανορ ήταν σαν την καθοδήγηση.  “Πίστη. Έχε πίστη.” είπε ο Φέανορ στον εαυτό του. Γύρω του φωτιά και σκιές, καπνός και ουρλιαχτά. Τα ρούχα του είχαν σχεδόν καεί και εγκαύματα είχαν κάνε

Κεφάλαιο 3: Η επιστροφή. Το έτος 29914 T.C. ...Η ομάδα δεν υπήρχε πλέον. Βρισκόμασταν στο Μίντιορε για τον τελευταίο χρόνο. Ο Φέανορ είχε χαθεί σχεδόν από την αρχή του ταξιδιού και κανείς μας δεν ήξερε το γιατί. Η βαθιά μελαγχολία της Τάλιαν μας συντρόφευε στη περιπλάνηση μας από το Σάν μέχρι το Μίντιορε. Ήμουν πλέον σίγουρος ότι κάτι μας έκρυβε. Τα καστανά της μάτια ήταν σαν ένα συρτάρι με μυστικά καλά κρυμμένα. Ακόμα και όταν γνώρισε τον Ρόχνερ και ερωτεύτηκε η συμπεριφορά της παρέμεινε η ίδια. Χωρίς τον Φέανορ η ομάδα έχασε την πνευματικότητα της. Πάντα αποτελούσε την ήρεμη δύναμη μας. Ο Φέανορ με την ηρεμία του και την γαλήνη που τον διακατείχε μας έδινε το κουράγιο να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες και πλέον τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Προσευχήθηκα πολλές φορές στην ίδια την φύση να μου δώσει μια απάντηση για το που βρίσκεται και το μόνο που λαμβάνω είναι σκοτάδι και φωτιά. Τα προβλήματα δεν σταμάτησαν εκεί. Ο Κυλέων πήρε την αδελφή του την Κυλητηρία και αποφάσισε να γυρίσουν πί

Λοιπόν τζουτζούκια μου με αναγκάσατε να αναρτήσω το συγκεκριμένο post προκειμένου να ξεκαθαρίσω το τοπίο και να ομαλοποιήσω κάποιες καταστάσεις που καταντάνε γραφικές (βλέπε σχόλια Athar, Jade, και Oliva πάνω στο Πρωτευαγγέλιο που κάτω από ωριμότερες πολιτειακές συνθήκες θα θεωρούνταν αναντίρρητα αντιφρονούντες ή αιρετικοί και θα είχαν ήδη γευθεί την αντίστοιχη και πρέπουσα αντιμετώπιση). Να 'ναι καλά η Margo (που θα το γράφω ενίοτε και 'Μαργκό' αφού έτσι το πρωτοέγραψε πριν αμνημονεύτων ετών η αξιαγαπητή συμβλογκέρισσά μας) βέβαια που με έπεισε να φτιάξω παράδοση του να παραδίδω ένα κομμάτι μετά από εκείνη. Ξεκινάω λοιπόν: (χεχε!) Μία θεωρία είναι πρωτίστως μία απόπειρα ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ μίας κάποιας πραγματικότητας. Ένα μοντέλο είναι αντίστοιχα μία απόπειρα ΑΠΕΙΚΟΝΗΣΕΩΣ μίας κάποιας πραγματικότητας και συνεπώς μπορεί να γίνει και η βάση θεωριών. Ένα εργαλείο από την άλλη είναι μία ΕΦΑΡΜΟΓΗ ενός μοντέλου με καθαρά χρηστικούς σκοπούς. Βεβαίως εργαλεία χρησιμοποιούνται πολλάκι

Κεφάλαιο 1: 100 χρόνια μετά.     “Λίγα πράγματα έχουν μείνει πλέον. Λίγες ιστορίες είναι τόσο σημαντικές όσο αυτή των ηρώων της κοιλάδας του Ήλιου. Ο κόσμος στον οποίο ζούμε έχει πλέον αλλάξει. Το Σμαράγδι χωρίστηκε σε 5 κομμάτια και φήμες λένε ότι υπάρχει ζωή στα καινούργια μέρη αλλά καμιά ακόμα επίσημη αναφορά. Οι ίδιοι οι Άφθαρτοι δεν μπορούν να περάσουν στα νέα σμαράγδια. Μήπως δεν έχουν τις δυνάμεις ή μήπως τα πλάσματα αυτού το κόσμου έχουν κάτι που δεν έχουν αυτοί; Αλλά αυτά δεν έχουν σημασία..Εγώ η Ιλιάνα αυτοκράτειρα του Ανατολικού Βασιλείου αποφάσισα να αποδώσω ένα φόρο τιμής σε αυτούς οι οποίοι άλλαξαν για πάντα το πρόσωπο του πλανήτη...τον άλλαξαν έτσι ώστε να είναι ...ένας κόσμος ελεύθερων επιλογών...” Τάδε έφη η Ιλιάνα Αυτοκράτειρα του Εσμελάν, το 60 T.S.     Όλα ξεκίνησαν στην αρχή του τελευταίου αιώνα στην κοιλάδα του Ήλιου και συγκεκριμένα στο μικρό μας χωριό όπου πήρε το όνομα του από την ίδια την κοιλάδα, την πηγή της ζωής του. Εγώ και όλοι μου οι φίλοι μεγαλώσαμε μαζ

Μια και θα παίξουμε τον campaign του Μπρένταϊν σκέφτηκα πως θα ήταν μια καλή ιδέα να γνωριστείτε κομμάτι με τους npcs. Πρώτος και καλύτερος λοιπόν ο Άραθορ. Ο άντρας προχώρησε προς το παράθυρο και κοίταξε ερευνητικά έξω. Ο ήλιος ήθελε ακόμα δύο ώρες για να ανατείλει ωστόσο ήξερε καλά ότι η ημέρα των μοναχών ξεκινάει πολύ νωρίτερα. Το σήμαντρο θα χτυπούσε σύντομα και αυτός δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Το μοναδικό παράθυρο του κελιού έβλεπε σε ένα μικρό λαχανόκηπο. Τα τείχη του μοναστηρίού φαινόταν έρημα τέτοια ώρα. Ο Άραθορ ένιωσε μια ελαφριά ανατριχίλα. Μέσα στην ελαφριά ομίχλη οι αρχαίες αψίδες της μονής αποκτούσαν μία όψη τρομαχτική. Άθελά του γύρισε το βλέμμα προς την ερωμένη του η οποία εκείνη την ώρα γλιστρούσε μέσα στο σταχτί λινό ράσο των μοναχών του Χίντερ. Μέσα σε λίγα λεπτά όλη της η ομορφιά είχε κρυφτεί πίσω από τη συνηθισμένη μορφή μίας μοναχής. Σήκωσε τα μάτια της και του χαμογέλασε πονηρά. Αυτή η εικόνα πάντοτε του προκαλούσε κάποια ταραχή. Ίσως ήταν η μόνη στιγμή που

                                                                               Prelude     Η Μαργό σηκώθηκε αργά. Γύρισε γύρω της και κοίταξε το γνώριμο τοπίο της περιοχής της. Ένα μέρος ακίνητο στο πέρασμα του χρόνου. Τα νερά κάτω από τα πόδια της δεν ταράχτηκαν σαν να ήξεραν ότι η θεά της φύσης ήταν από επάνω τους. Δέντρα γύρω της στόλιζαν το περίεργο αυτό τοπίο. Δάση, χώμα και θαλασσινό νερό στην επιφάνεια αυτού του κόσμου συνδυάζονταν με τα πανύψηλα βουνά στο βάθος. Και ο ουρανός έτοιμος να ξεσπάσει από το ημίφως και να μπει στο φως ή ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι. Η Μαργό ένιωσε για λίγο μόνη. Όλα τα υπέροχα πλάσματα που είχε δημιουργήσει ήταν μέσα στο Σμαράγδι. Κατά βάθος όμως ήξερε ότι θα χρειάζονταν κάτι περισσότερο από αγγέλους για να μπορέσει το Σμαράγδι να σωθεί, για να μπορέσουν οι αγαπημένοι της τούτης της γης να συνεχίσουν να κοιτούν το μέλλον χωρίς να φοβούνται.      Προχώρησε για λίγα μέτρα πάνω σε αυτή την περίεργη επιφάνεια. Η γύμνια της ήταν καλυμμένη από τα μακριά μ

Μας ήρθε και ο Φεβρουάριος καμαρωτός καμαρωτός. Ένα campaign τελείωσε και ένα άλλο αρχίζει. Η ιστορία του Alexander ξετιλίχθηκε μπροστά στα μάτια μας μετά από σχεδόν 3 χρόνια. Σειρά του Bredain τώρα. Το backup έγινε κανονικά και χωρίς κανένα πρόβλημα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Andromeda και στην Margo για όλη την καλλιτεχνική προσπάθεια που κατέβαλαν. Αυτή την εβδομάδα συζητάμε με την Margo κάποια νομικά ζητήματα τα οποία θα σας τα ανακοινώσω όταν θα πρέπει να πάρουμε κάποιες αποφάσεις.Μην ανησυχήσετε γιατί δεν κάναμε τίποτα κακό απλά μελετάμε τα πνευματικά δικαιώματα όλων των εκδόσεων του DnD καθώς επίσης και το OGL (open game licence).  Up to the stories... 

  Όλγα...ντουριννν(ήχος από λαούτο)...σέρβιρε στον κόσμο το κρασί, βγάλε τα κρέατα από την σχάρα... ήρθε η ώρα να σας πω... το παραμύθι της Ιστάρρα...   Πριν από χρόνια πολλά, σε μέρη μαγικά και ευλογημένα, ζούσανε Έλφες, Ξωτικά, Τραγοπόδαροι και ζώα με μιλιά προικισμένα. Οι άνθρωποι δεν γνώριζαν πως να φτάσουνε εκεί, μόνο σε ιστορίες και παραμύθια Βάρδων τα είχαν ακούσει τα μέρη αυτά. Ήτανε, λέει, κρυμμένα μέσα σε δάση και δίπλα σε λίμνες  και ποτάμια, με γάργαρα νερά, κελαρυστά. Κι άλλωτε, λέει ο θρύλος, έπρεπε να περάσεις μέσα από κρυφά περάσματα, και ανοίγματα κάτω από καταράκτες για να τα φτάσεις. Μα ο πιό σύντομος δρόμος για να οδηγηθείς σε αυτά τα μέρη, ήταν ο δρόμος της καρδιάς! Κι άμα κάποια από τις Έλφες και τις Νεράιδες σου έκλεβε την καρδιά, τότε , όχι μόνο θα τα έβρισκες τα μέρη αυτά, αλλά μετά θα σε χάναν φίλοι και γνωστοί, θα έμενες για πάντα δέσμιος στα ξώρκια που σου έκαναν τα μαγικά πλάσματα!    Κανείς άνθρωπος δεν είχε δει αυτά τα μέρη, όλοι όμως ορκίζονταν ότι έστω