Emerald GateKeepers

Όταν και αν τους συναντήσετε-) Ο Κίραν και η Dove. Dove. 6 Lvl Beguiler Str 12, Dex 12, Con 12, Int 16, wis 12, Cha 16. HP:46, AC:16, BAB:3, Savings: Fort 3, Reflex 3, Will 6 Spells per day (starting from 0 lvl). 6/7/6/4 Abilities: Armored casting, Trap find, cloak casting, surprise casting, advanced learning, silent spell, surprise casting (as move action) Feats: Improve feinting, Dodge, Mobility, Spring Attack. Skills (with all ranks, bonuses and synergy): Appraise 6, Balance 4, Bluff 9, Climb 5, Concentration 4, Decipher Script 6, Diplomacy 10, Disable Device 7, Disguise 7, Escape Artist 4, Forgery 6, Gather information 8, Hide 5, Jump 6, Knowledge (Arcana 8, Local 8), Listen 3, Move silently 5, Open lock 3, Profession 3, search 5, sense motive 6, sleight of hand 5, Spell craft 5, spot 5, swim 3, tumble 5, use magical device 5, intimidate 5. Κίραν, Ranger 2 lvl / Cleric of Margo 6 lvl. Str 14, Dex 14, Con 14, Int 12, Wis 16, Cha 16. AC 16, HP 80, BAB 6/1 Savings: Fort 10, Reflex 7,

«Είναι ηλίθιοι! Είναι επιεικώς ηλίθιοι! Απορώ γιατί ακόμα ταξιδεύω μαζί τους; Γιατί δεν έριχνα μια μούντζα σε αυτούς και τις χαζές ιδέες τους να ακολουθήσουμε το όνειρο ενός παππού που δήθεν οραματίζεται το μέλλον; Μόνο την Λήδα ήταν να φέρουμε στην Ρασίντ και εγώ από εκεί θα έπαιρνα τον δρόμο μου. Και φυσικά όχι τον δρόμο της επιστροφής στο χωριό, εκεί δεν γυρνάω, ειδικά τώρα μετά τα ρεζιλίκια και το μασκαριλίκι που σκαρφίστηκε εις βάρος μου, και εις βάρος του Έρικ, ο ρεμπεσκές ο ξάδερφος μου! Άκουσε εκεί να πει στους δικούς μου πως συμβαίνει κάτι με τον Έρικ και να τους βάλει ιδέες για αρραβώνες και μπούρδες, δήθεν γιατί προσπαθούσε να βρει τρόπο να φύγω από το χωριό με την άδεια τους! Λες και χρειάζομαι άδεια… Είμαι 18 χρονών πια, και ΕΓΩ και μόνο ΕΓΩ αποφασίζω για την ζωή μου! Άσε που και ο ίδιος ξέρει καλά πως δεν με ενδιαφέρει καθόλου ο Έρικ, όταν του έλεγα να με βοηθήσει μόνο εξυπνάδες ήταν και δες τώρα σε τι μπελάδες έβαλε και τον καημένο τον Έρικ! Όσο για το ότι άφηνα τους δικ

…..Άνοιξα τα μάτια μου, ήμουν θαμμένος κάτω από μια πελώρια μάζα χιονιού. Το κρύο με είχε παραλύσει. Με αρκετή δυσκολία κούνησα τα χέρια μου και μετά άρχισα να σκάβω, έπρεπε να βγω από εκεί γρήγορα πριν πεθάνω από το κρύο. Στο μυαλό μου είχα μια μελωδία η οποία δεν με άφηνε να απελπιστώ. Ήξερα ότι θα τα καταφέρω. Μετά από ένα μισάωρο (νομίζω) είδα κάτι που μου αναπτέρωσε τις ελπίδες. Από ένα μικρό άνοιγμα που κατάφερα να κάνω έβλεπα τον ουρανό. Είμαι κοντά, σκέφτηκα, και με μεγαλύτερη μανία έσκαψα περισσότερο και να… βγήκα από το χιόνι. - Ουφ!!!!! Άρχισα να κουνάω τα χέρια και τα πόδια μου. Έπρεπε να ζεσταθώ όσο γρηγορότερα γινόταν. Έτσι άρχισα να κάνω ασκήσεις (επιτόπιο τροχάδην κτλ. κτλ). Ξαφνικά σταματάω και βλέπω κάτι κόκκινο να σπάει το ολόλευκο τοπίο στο οποίο ήμουν. - Αίμα? Κοιτάχτηκα από πάνω ως κάτω, είχα κάτι κόκκινο στα ρούχα μου. Μα πώς το έπαθα? Αναρωτήθηκα, προσπαθούσα να θυμηθώ τι είχε γίνει άλλα αυτή η μελωδία δεν με άφηνε να συγκεντρωθώ. Μπροστά μου εκτεινόταν ένας πελ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ And I often sigh I often wonder why I'm still here and I still cry And I often cry I often spill a tear Over those not here But still they are so dear Please ease my burden And I still remember A memory and I weep In my broken sleep The scars they cut so deep Please ease my burden Please ease my pain Surely without war there would be no loss Hence no mourning, no grief, no pain, no misery No sleepless nights missing the dead ... Oh, no more No more war ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ  Είχαμε στα χέρια μας το πολυπόθητο αντικείμενο, το οποίο, όπως ανακαλύψαμε ήταν ένα μουσικό κουτί. Όταν το ανοίξαμε, μια αιθέρια μουσική ξεχύθηκε και γέμισε την νύχτα. Συγχρόνως, η φιγούρα που βρισκόταν μέσα στροβιλιζόταν ρυθμικά σε έναν μαγευτικό χορό. Καταλάβαμε ότι η σκηνή του Λοχαγού δεν ήταν το κατάλληλο μέρος να περιεργαζόμαστε το μαγικό αντικείμενο. Έτσι τραβηχτήκαμε ακόμα πιό βόρεια, από την άλλη μεριά του βράχου που στεκόμασταν πριν. Εκεί μας σταμάτησε η Ιρίκα και μας τόνισε ότι ανήσυχα πνεύματα κυ

……. Ο πόνος ήταν αφόρητος, προσπάθησα να κρατήσω τα δάκρυα μου, δεν κατάλαβα τι είχε γίνει το μόνο που θυμάμαι ήταν μπόλικο χιόνι και άσπρο τοπίο. Μετά βίας κατάφερα να σηκωθώ, μπροστά μου έβλεπα κόκκινες καρέκλες και μία σκηνή θεάτρου. Πάει τρελάθηκα μουρμούρισα…….. Κάθισα σε μια καρέκλα, τα πόδια μου δεν με κρατούσαν, μα τι λέω δεν έχω πόδια, βλέπω μέσα από εμένα, πάω να σταυρώσω τα χέρια μου και ξαφνικά το ένα χέρι περνάει μέσα από το άλλο, Μα τι γίνεται εδώ πέρα? Είμαι φάντασμα? Το σοκ ήταν μεγάλο. Προσπάθησα να καταλάβω που ήμουν. Ξαφνικά εμφανίζονται μπροστά μου 2 φιγούρες, δεν μπορούσα να τους δω καλά, πονούσα αν και δεν θυμόμουν για ποιο λόγο. Οι φιγούρες με πλησίαζαν ώσπου μεταμορφώθηκαν σε 2 ανθρώπους. Με το που τους είδα ήθελα να αρχίσω να γελάω ειδικά με εκείνον τον κοντό που φορούσε ότι είχε βρει μπροστά του, (Τα περισσότερα που φορούσε επιεικώς τα χαρακτήριζες κουρέλια). Όχι ότι και ο δεύτερος πήγαινε πίσω αλλά τουλάχιστον ήταν πιο συμμαζεμένος από τον πρώτο. Έκα

Άλλη μια βαρετή ημέρα ξημέρωσε στο Κιλκιστάν, όπως πάντα δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι, εξάλλου δεν με περίμενε κανένας εκτός από τα ρεμάλια τους φίλους μου, αλλά αυτούς θα τους έβλεπα ούτως η άλλως. Ήξερα ότι είχα μερικές ώρες ύπνου ακόμα αφού το ραντεβού μου με τον Athar ήταν για τις 11 και μισή. Πάντα έκανα πλάκα στον Athar για το πώς τραγουδάει, ήταν λίγο φάλτσος (του ξέφευγαν κάποια κοκόρια άλλα πάντα είχε την ατάκα έτοιμη ότι έτσι ήταν το τραγούδι). Αυτό που μου άρεζε ήταν ότι έβρισκε τρόπους για να τους πειράζει όλους (περισσότερο ανακάτεμα θα έλεγα) πράγμα που με έβρισκε τις περισσότερες φορές να είμαι με το μέρος του (και εγώ δεν πήγαινα πίσω) Ήξερα ότι στο ραντεβού θα ήταν και η Νούρια, ξαδέρφη του Athar (Την φωνάζαμε Φανουρία), Μια νταβραντισμένη καταπιεσμένη γυναίκα που τα έπαιρνε πολύ στο κρανίο (πολύ κακό για μια γυναίκα) άλλα τι να κάνουμε που χειριζόταν πολύ καλά το σπαθί και την είχαμε ανάγκη όταν πηγαίναμε στις σούπερ αποστολές μέχρι το δάσος. Σου έδινε

ΠΡΟΛΟΓΟΣ *Ησυχία.... *ΣΣΣΣσσσσσσσσσΣΣΣΣΣ..... *Εχεμ....Ντριιιιιίν "Ήταν ένας γέρος, είχε δυό παιδιά είχε κι ένα κάστρο, γεμάτο με φλουριά όποιος είχε ανάγκη, βοήθεια του ζητά κι ο γέρος βοηθούσε, με δώρα και λεφτά...  Οι γιοί του ολά αυτά, τα έβλεπαν στραβά γιαυτό και μες την νύχτα, χτυπήσαν σιωπηλά ο ένας δηλητήριο, τον πότησε κρυφά  κι ο άλλος, με στιλέτο, χτυπάει στην καρδιά...  Την άλλη μέρα ο γέρος, σηκώθηκε αργά μπροστά απ'το κρεβάτι του, τα δυό του τα παιδιά ο ένας ήταν πράσινος, με μάτια γουρλωτά κι ο άλλος με το χέρι του, σφιχτό πάνω στην καρδιά..."  "Ευχαριστούμε πάρα πολύ Άθαρ..." - "Η ευχαρίστηση όλη δική μου Διδάσκαλε" "Λοιπόν παιδιά, τι μας δίδασκει το παραμύθι που μόλις μας τραγούδησε ο Βάρδος;" "Εεε... οτι οι κακοί δεν γλυτώνουν; ... ότι οι Βάρδοι είναι χαζοί και όλα τα λένε τραγουδηστά; ... οτί όποιος έχει πολλά λεφτά όλοι θέλουν να τον σκοτώσουν;........"  Ναι ναι, καλά το καταλάβατε, εγώ είμαι αυτός! Μετά από μιά