Ravenloft: Domain of the Crossroads.

Όλα τα πλάσματα διαλέγουν μια πορεία, ένα μονοπάτι, το δρόμο που θα ακολουθήσουν. Πολλές φορές ο δρόμος είναι δύσκολος και γεμάτος εμπόδια και άλλοτε είναι βατός.

Σπουδαίοι είναι αυτοί που ακολούθησαν τον δρόμο τους κυνηγώντας το πεπρωμένο τους… Δεν κοίταξαν ποτέ πίσω και αφιερωμένοι στο σκοπό και με σκυφτό το κεφάλι αγνόησαν τον πειρασμό, προσπέρασαν το σταυροδρόμι…

Το όνομα μου είναι Ίλια και γεννήθηκα στο Παλάθας. Από τα παιδικά μου χρόνια έζησα ως αρφανή στον μεγάλο ναό της Μισακάλ, την θεά της γιατρειάς. Δυο πράγματα ήταν τα πιο αγαπημένα στην ζωή μου, η πίστη και ο δίδυμος αδελφός μου Μάλνε. Τα χρόνια που ζήσαμε ήταν πολύ σκοτεινά καθώς ο κόσμος μας κλάπηκε από τα μάτια των θεών και η πίστη μας εξασθένησε… όχι όμως και η δική μου. Ενώ η μάχη του καλού και του κακού εξαπλώνονταν στην ήπειρο Άνσαλον εγώ συνέχισαν να καταπραΰνω τις πληγές του κόσμου και ο Μάλνε συνέχισε να πολεμάει στο όνομα του Πάλανταιν , ύψιστου θεού του καλού. Όταν η συνωμοσία αποκαλύφθηκε και η αδελφή του θεού Πάλανταιν ηττήθηκε ο πόλεμος τελείωσε…αυτό ήλπιζα…αλλά έκανα λάθος…

Ο νέος ήλιος ανέτειλε πάνω από την Άνσαλον και βρήκε το ύψιστο Πάλανταιν μόνο του στο πάνθεον. Η αδελφή του είχε πεθάνει και ο μοναδικός του αδελφός Γκιλάεν, θεός της ισορροπίας αποσύρθηκε από τα κοινά.

Μπορούν οι θεοί να θυσιαστούν;

Ο Πάλανταιν αποφάσισε να γίνει θνητός στην προσπάθεια του να κρατήσει την ισορροπία. Πολλά πλάσματα που είχαν δώσει την πίστη τους στον θεό του καλού τρελάθηκαν και ο Μάλνε ήταν ένας από αυτούς…

Έψαξα σε ολόκληρη την ήπειρο να τον βρω μα μάταια. Ο Μάλνε είχε χαθεί. Έκλαψα μα προσευχήθηκα και η Μισακάλ μου έδειξε το δρόμο μου, το δύσκολο μονοπάτι, το μαρτύριο μου και το ακολούθησα…

Το απόλυτο κενό ήταν το πρώτο συναίσθημα που ένοιωσα και το κρύο αγκάλιασε την ψυχή μου. Πως είναι δυνατόν να υπάρχει ένα τέτοιο μέρος; Πως είναι δυνατό να υπάρχει το μέρος στο οποίο η ψυχή ζητά μόνο να πεθάνει και όχι να οδηγηθεί… που ζητά την λήθη από την σωτηρία…

Η περιοχή ήταν άγονη σαν το κενό που ένοιωθα και οι ομίχλες έπαιζαν καρτερικά γύρω μου… Ομίχλες σαν μαριονέτες του απόλυτου πειρασμού… Ομίχλες σαν το πέπλο της νύχτας…

Οι ημέρες έγιναν μήνες και αυτοί έδωσαν την σειρά τους στα χρόνια…

Ο Μάλνε κείτονταν μισότρελος και μισοπεθαμένος στις όχθες ενός ποταμιού. Ήταν ζωντανός το ένοιωθα από την αρχή. Τον αγκάλιασα σφιχτά και αφέθηκα στις δυνάμεις της πίστης μου για να τον γιατρέψω μα δεν μπορούσα. Οι δυνάμεις μου είχαν εξασθενήσει σε τούτο το μέρος και τα δάκρυα κατρακύλησαν στο πρόσωπο μου. Ήταν καυτά πάνω στην ξερή μου επιδερμίδα μα μου έδειξαν το σταυροδρόμι…

Μπορούν οι θεοί να θυσιαστούν;

Δεν μπορούσα να τον αφήσω από την αγκαλιά μου. Ο Μάλνε έκλεγε στα χέρια μου σαν μικρό παιδί ζητώντας μου να τερματίσω την ζωή του … το μαρτύριο του…

Δυο στύλους έχει η ζωή μου, την πίστη μου και τον δίδυμο αδελφό μου Μάλνε…

Οι ομίχλες περίμεναν υπομονετικά σαν κυνηγός που παρακολουθεί το θήραμα του…

Η πίστη μου εκείνη την ημέρα θυσιάστηκε και ο Μάλνε γύρισε κοντά μου. Οι ομίχλες μας αγκάλιασαν μα η δική μας αγκαλιά ήταν δυνατότερη … ήταν η τελευταία μας ελπίδα.. ήταν το σταυροδρόμι μας…

Ίλια και Μάλνε
Το πανδοχείο της τελευταίας ελπίδας.