Emerald GateKeepers

Για εσάς τους λίγους, καλούς και πιστούς φίλους αυτού του blog, που εξακολουθείτε ακόμα να ποστάρετε και να σχολιάζετε, αποφάσισα να κάνω το περιβάλλον ακόμα πιο φιλικό, προς τέρψην οφθαλμών και ώτων! Έτσι λοιπόν (και όπως το ανέφερα και στο chat), δέχομαι παραγγελίες για τραγούδια που θα θέλατε να προσθέσω στην λίστα του music player μας. Τρόποι επικοινωνίας πολλοί, με ευκολότερο να μου αφήσετε εδώ σε σχόλιο τα τραγούδια που θέλετε, είτε να μου στείλετε e-mail. Όσον αφορά τώρα το θέμα με το background του blog, σκεφτόμασταν με την Margo πως είναι καλή ιδέα να το αλλάζουμε σύμφωνα με το campaign που παίζουμε την εκάστοτε φορά. Έτσι αποφάσισα να βρω μερικές εικόνες που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για ένα κατάλληλο Ravenloft-ικό background (όχι πως δεν θα ταιριάζει και με τον Invitor, μιας που όλα και εκεί είναι σκοτεινά και μαύρα!) και να τις παραθέσω εδώ. Περιμένω ψηφοφορία για την επικρατέστερη, ούτως ώστε να ξεκινήσω τις photoshopικές εργασίες μου. (Αν σε περίπτωση έχετε κι άλ

Είχαν περάσει δυο μέρες από τότε που άφησε πίσω της για πάντα εκείνη την καταραμένη πόλη. Εξακολουθούσε να προχωράει δίπλα στο ποτάμι, περιμένοντας να αντικρύσει την θάλασσα, όμως τα βήματα της είχαν χάσει την σιγουριά τους. O Pablo δεν είχε γυρίσει και τα βράδια δυσκολευόταν να κοιμηθεί. Τα όνειρα της την ταλάνιζαν, έβλεπε τον Pablo νεκρό και ξυπνούσε ιδρωμένη. Προσπαθούσε να επικαλεστεί την λογική της και να πείσει τον εαυτό της ότι όλα πήγαιναν καλά και πως ο Pablo ήταν ακόμα ζωντανός, πως ο φόβος έπαιζε παιχνίδια με το μυαλό της. Τι της συνέβαινε; Είχε βεβαιωθεί πως κανένας δεν την είχε ακολουθήσει όταν έτρεχε να γλυτώσει από τους φρουρούς, και όμως, ένιωθε σαν κάποιος να την ακολουθεί, σαν η ίδια η νύχτα να παρακολουθεί την κάθε της κίνηση... Κάθησε κάτω να ξεκουραστεί, άναψε μια φωτιά και γύρισε να κοιτάξει προς την μεριά που βρισκόταν η πόλη. “Έχω πλέον ξεμακρύνει πολύ και κανείς δεν με ακολουθεί” είπε τις σκέψεις της δυνατά για να τις ακούσει, για να πειστεί και να μην νοιώθει

Όλα τα πλάσματα διαλέγουν μια πορεία, ένα μονοπάτι, το δρόμο που θα ακολουθήσουν. Πολλές φορές ο δρόμος είναι δύσκολος και γεμάτος εμπόδια και άλλοτε είναι βατός. Σπουδαίοι είναι αυτοί που ακολούθησαν τον δρόμο τους κυνηγώντας το πεπρωμένο τους… Δεν κοίταξαν ποτέ πίσω και αφιερωμένοι στο σκοπό και με σκυφτό το κεφάλι αγνόησαν τον πειρασμό, προσπέρασαν το σταυροδρόμι… Το όνομα μου είναι Ίλια και γεννήθηκα στο Παλάθας. Από τα παιδικά μου χρόνια έζησα ως αρφανή στον μεγάλο ναό της Μισακάλ, την θεά της γιατρειάς. Δυο πράγματα ήταν τα πιο αγαπημένα στην ζωή μου, η πίστη και ο δίδυμος αδελφός μου Μάλνε. Τα χρόνια που ζήσαμε ήταν πολύ σκοτεινά καθώς ο κόσμος μας κλάπηκε από τα μάτια των θεών και η πίστη μας εξασθένησε… όχι όμως και η δική μου. Ενώ η μάχη του καλού και του κακού εξαπλώνονταν στην ήπειρο Άνσαλον εγώ συνέχισαν να καταπραΰνω τις πληγές του κόσμου και ο Μάλνε συνέχισε να πολεμάει στο όνομα του Πάλανταιν , ύψιστου θεού του καλού. Όταν η συνωμοσία αποκαλύφθηκε και η αδελφή του θεού

Πως μπορεί κάποιος να διηγηθεί μια ιστορία που δεν γράφτηκε ποτέ; Πως μπορείς να μιλήσεις για την ιστορία σου όταν αυτή πρέπει να είναι κρυμμένη. Το μόνο που υπάρχει είναι ο πόνος και το σκοτάδι τυλιγμένα με αγκάθια χαράς. Οι πρόγονοι μου έλεγαν: δεν μιλάς για το κακό, δεν βλέπεις το κακό, δεν ακούς το κακό. Με αυτό τον τρόπο έδιωχναν μακριά το κακό ή τουλάχιστον αυτό πίστευαν... Μια φορά και ένα καιρό σε μια μακρινή χώρα με το όνομα Μάγκρεπ υπήρχε μια υπέροχη κοιλάδα. Μια κοιλάδα πολύ όμορφη για να μείνει αληθινή και πολύ εύθραυστη για να μείνει απροστάτευτη. Μια κοιλάδα αγκαλιασμένη από οροσειρές σαν την αγκαλιά του εραστή ο οποίος καρτερικά περιμένει το χάδι της αγαπημένης του. Κοιλάδα των Λιμνών, αυτό ήταν το όνομα της. Σε ολόκληρη την περιοχή ζούσαν 2 φυλές, η φυλή της λίμνης και η φυλή των βουνών. Έτσι έλεγαν οι πρόγονοι μου...έτσι τα έμαθα και εγώ... Οι φήμες έλεγαν ότι η φυλή των βουνών ήταν μια βαρβαρική φυλή πολεμιστών στους οποίους η αρετή του πολέμου ξεπερνούσε οποιαδήποτε

Μιας που στο παρελθόν είχα αποφασίσει να παραθέτω στίχους από τραγούδια που πιστεύω ότι ταιριάζουν στους εκάστοτε χαρακτήρες που παίζουμε, είπα να ανανεώσω την λίστα με ένα ακόμα τραγούδι. Μπορεί να μην ταιριάζει πλήρως στον χαρακτήρα της Neda, μιας που μιλάει για άντρα ποιητή, και λόγω των πιο σύγχρονων αναφορών σε κάποια σημεία, αλλά κατά τα άλλα νομίζω πως έρχεται κουτί. Ορίστε λοιπόν το καινούριο αριστούργημα, το οποίο έχω προσθέσει και στην playlist του music player μας. Enjoy!!! Nightwish The Poet and the Pendulum [Part 1: White Lands Of Empathica] The end. The songwriter's dead. The blade fell upon him Taking him to the white lands of empathica, of innocence Empathica Innocence [Part 2: Home] The dreamer and the wine Poet without a rhyme A widow writer torn apart by chains of Hell One last perfect verse It's still the same old song Oh Christ, how I hate what I have become Take me home [Chorus:] Get away, run away, fly away Lead me astray to dreamer's hideaway I canno