Περί Ηρώων - το θέμα της Γκρίνιας
Ιδού και η συνέχεια με τα πειράματα νεκρομαντείας.
Άλλη μια καταχώρηση από εμένα λοιπόν, έπειτα από την ευγενική χορηγία του Zeal-Ha Ptah. Η αλήθεια είναι ότι πήρε αρκετή ώρα για να την ολοκληρώσω αφού η Πρώτη Σύμβαση ήταν ήδη πλήρης περιεχομένου και πήρε ώρα μέχρι να καταλήξω στο ότι απλά χρειάζεται να εξηγήσω ότι η 'απάντηση' δεν είναι εναλλακτική πρόταση αλλά γκρίνια για την υποχρεωτική απομυθοποίηση αγαπημένων χαρακτήρων. Ακολουθώ λοιπόν την ίδια δομή με την "Γκρίνια" ούτως ώστε να μπορούν να αντιστοιχίζονται για τον ενδιαφερόμενο αναγνώστη. Ξεκινώ λοιπόν από την...
Αρχή!
(σχετικά με "Χαίρομαι....ήρωας”).
Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι που είχα την εντύπωση ότι ήταν αυτονόητο - προφανώς πάσχω από πληθωρισμό προσδοκιών: οι Συμβάσεις (με κεφαλαίο για να ξεχωρίζουν οι μου από τις υπόλοιπες!) αποτελούν κομμάτι των Ευαγγελίων με τον ίδιο τρόπο που οι επιστολές του Αποστόλου Παύλου συμπεριλαμβάνονται στην Αγία Γραφή. Για παράδειγμα, σε κάποια από αυτές αναφέρει ρητώς και κατηγορηματικώς ότι οι γυναίκες πρέπει να φορούν τσεμπέρι. Λαμβάνοντας υπόψη τις κόμες των θηλέων του βλογκ, και επιμένοντας ότι παραμένουν στην ίδια πνευματική ποίμνη μ'εμένα, μπορούμε να θεωρήσουμε όλοι ότι η συγκεκριμένη σύμβαση συμπεριφοράς του Αποστόλου Παύλου αναφερόταν σε μία γλώσσα και ένα κώδικα συμπεριφοράς που αποτελούσε γεγονός της συγκεκριμένης ιστορικής φάσης. Μόλις τα δεδομένα τις κοινωνίας άλλαξαν, η εκκλησία μας υπερέβην τη συγκεκριμένη σύμβαση απλώς. Συνεπώς, και οι Συμβάσεις χαρακτηρίστηκαν από τον Δημιουργό τους έτσι γιατί ελπίζει ότι η ανθρωπότητα κάποια στιγμή ίσως και να υπερβεί σε μέσα έκφρασης τον εαυτό της και να βελτιώσει τους ορισμούς των Συμβάσεων με κάποιο τρόπο. Πάντως, για να σας παρηγορήσω για το γεγονός της ιστορικότητας των Συμβάσεων, η οποιαδήποτε πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο θα εμφανιστεί πολύ μετά από την εξαφάνιση των γονιδίων της παρούσας γενεάς (δηλαδή πολύ μετά του 10ους σε βάθος χρόνου απογόνους) - και εάν ο Αντίχριστος έρθει μέσα σ'αυτή τη περίοδο τότε ceteris paribus (αφού το τί θα κάνει ο Χριστούλης μετά το ξέρει μόνο αυτός)...no problem! Όσο δε για το υπόλοιπο της καταχώρησης, αυτό θα διερευνήσει κυρίως το εάν η αγαπητή κατά τ'άλλα Margo κατόρθωσε τον τιτάνειο άθλο του να καταθέσει μία κάποια αντιπρόταση στη Σύμβαση. Και προφανώς...κάτι τέτοιο δεν συνέβη!
(σχετικά με "Πρώτα...ιστορία").
Ας αρχίσουμε λοιπόν με το να μειώσουμε καταρχάς την περιττή και παραπλανητική ορολογία που η συμβλογκέρισσα μας προσπάθησε να εισάγει. Το έκτρωμα "ήρωας-υποκείμενο" είναι προφανέστετα μία αναφορά στην έννοια του Πρωταγωνιστή, αφού όλοι(???) είναι πρωταγωνιστές στη δική τους ιστορία και μολονότι όλοι αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως πρωταγωνιστή, δεν είναι απαραίτητο να αυτοχαρακτηρίζονται ήρωες. Εν ολίγοις, το Πρωταγωνιστής είναι σαφώς πιο κατάλληλο (και αρχαιότερο) από το "ήρωας-υποκείμενο" και είναι όχι μόνο περιττό αλλά και προβοκατόρικο να δεχθούμε το τελευταίο ως έναν κάποιο ορισμό υπό το πρίσμα της διερεύνησης της έννοιας του ήρωα. Προκύπτει λοιπόν μια ρητορική ως ένα βαθμό ερώτηση στην οποία δεν θα επεκταθώ για λόγους κοσμιότητας: μα πώς είναι δυνατό η οποιαδήποτε φαινομενική αντιπαράθεση να είναι γόνιμη όταν αντί του περιεχομένου ασχολούμαστε με λογίδρια εντυπωσιασμού;
(σχετικά με "Ξεκινάω...ανησυχητικό").
Συνεχίζω λοιπόν με την απόλυτα σύμφωνη με τη Σύμβαση ετυμολογική προσέγγιση της έννοιας την οποία βρίσκω πραγματικά ενδιαφέρουσα αν και ανούσια. Εάν περιορίσουμε τους ήρωες μόνο σε όσους κάνουν καλό τότε θα μετατρέψουμε τους κακούς χαρακτήρες σε ανόητη επιλογή για τους παίκτες αφού εάν δε μεταμορφωθούν κάπως σε καλούς χαρακτήρες θα αποκόπτονται οι τελευταίοι από την ηδονή της Κάθαρσης, έτσι για το γαμώτο. Σύμφωνοι, για πολλούς κακούς η Κάθαρση προκαλείται με τη μεταμόρφωσή τους σε καλούς, συνήθως στο τέλος των ιστοριών τους, αλλά το να γενικεύσουμε τόσο πολύ είναι το λιγότερο αφέλεια. Το ότι οι ήρωες λατρεύονταν και λατρεύονται από τους ανθρώπους επίσης δε μου λέει τίποτα - η μανία εξιδανίκευσης των ανθρώπων και αλληλοεκμετάλευσης έχει μετατρέψει μεταξύ άλλων την ένδυση σε "μόδα", το φαγητό σε "κουζίνα", και τους παπάδες/πατέρες σε "ιερατείο". Γιατί όχι λοιπόν και τους ήρωες, που είναι άνθρωποι, σε ημίθεους, που χρειάζονται ναούς; Η ηλιθιότητα ήταν, είναι και θα παραμείνει πανανθρώπινη αξία - ποιος ο λόγος να ασχολούμαστε μ'αυτήν στο θέμα του προσδιορισμού της έννοιας του ήρωα; Και πώς αυτή η ακατάσχετη λεκτική εντυπωσιολογία έχει οποιαδήποτε σχέση με το περιεχόμενο της Πρώτης Σύμβασης; Και τέλος πάντων, η ετυμολογία σχετίζεται και άμεσα με την θεά Ήρα, τη προστάτιδα του γάμου - τί ζητείτε ως επόμενο βήμα, να αποκλείσουμε τα μπακούρια ήρωες; Οι κοινωνίες και η γνώση εξελίσσονται με ιλλιγγιώδεις ρυθμούς, θα ήταν πραγματικά α-νόητο/ουτοπικό/μεταφυσικό να πιστεύει κανείς ότι οι έννοιες δε θα αλλάζουν αντίστοιχα.
(σχετικά με "Εκεί...συναισθηματικό").
Αναφορικά με την "κοινωνική διάσταση του πράγματος" στην οποία εστιάζει η αγαπητή Margo οφείλω να ομολογήσω ότι δεν κατάφερα να καταλάβω γιατί αυτή η "διάσταση" είναι σχετική με τον "ορισμό/θεωρία" (...αν και είπαμε Σύμβαση) του ήρωα -αλλά από την άλλη, μου φαίνεται αδιανόητο το ότι μια επιχειρηματολογία συναισθηματισμών τίθεται απέναντι στην λογική των προσδιορισμών των Συμβάσεων. Ξεκινώ λοιπόν με έναν από τους διάφορους λόγους που η "κοινωνική διάσταση του πράγματος" είναι περιττή, αν όχι άσχετη. Η "περιττότητα" προκύπτει ντετερμινιστικά από την απροσδιοριστία του ότι 'ο ήρωας αναδεικνύεται από κάποιον περίγυρο'. Φυσικά και υπάρχουν τέτοιοι ήρωες αλλά υπάρχουν και ήρωες που ΔΕΝ χρειάζονται κάποιον κοινωνικό περίγυρο για να είναι ήρωες. Για παράδειγμα στο "There's Something About Mary", ο Πρωταγωνιστής ηρωοποιείται όταν θυσιάζει την ευτυχία του για της Μαρίας και όχι όταν αυτή φτιάχνεται μαζί του όταν το αναγνωρίζει ως θυσία - για τον υπόλοιπο περίγυρό του...no comments. Στο ίδιο πνεύμα, στο τελευταίο Μπάτμαν, η ηρωοποίηση του σκοτεινού ιππότη γίνεται όχι επειδή υπάρχει ο Γκόρντον -ο μόνος που γνωρίζει την επιλογή του Μπάτμαν να μη διαψεύσει ότι αυτός είναι ο κακός αφού κοινωνικά αναγνωρισμένος ήρωας βάρεσε μπιέλες- αλλά επειδή ο Μπάτμαν θυσίασε την αγάπη του κόσμου για το καλό του τελευταίου. Αναπόφευκτα λοιπόν, η μόνη περίπτωση να ισχύει η "κοινωνική διάσταση του πράγματος" είναι εάν υπεργενικεύσουμε τον "κάποιον περίγυρο" για να περιλάβει και τον ΑΘΑΡ (όχι τον συμπαθή βάρδο αλλά τον Αναγνώστη, Θεατή, Ακροατή, Ρινογευσογλέντη). Σε αυτή την περίπτωση όμως, η "κοινωνική διάσταση του πράγματος" εμπεριέχεται εξολοκλήρου στην απόπειρα προσδιορισμού της έννοιας του ήρωα καθεαυτής - για ποιο λόγο να προσδιοριστεί η έννοια του ήρωα αν όχι για τον χαρακτηρισμό και αποχαρακτηρισμό χαρακτήρων που περιλαμβάνονται σε ιστορίες; Συνεπώς είναι προφανές ότι η εκτεταμένη αναφορά στην "κοινωνική διάσταση του πράγματος" είναι για εντυπωσιασμό μόνο και τίποτα περισσότερο.
(σχετικά με "Για παράδειγμα...διαφορετικά").
Σχετικά με το παράδειγμα πρέπει να τονίσω ότι πρόκειται για ένα πραγματικά θλιβερό επιχείρημα αφού όχι μόνο είναι σε αντίθεση με τα όσα είχαν προηγηθεί (πού είναι ο περίγυρος για να αναδείξει τον ήρωα;) αλλά κι επειδή παρέχει παραδείγματα υπέρ και όχι κατά της εγκυρότητας της Σύμβασης. Ο τοκογλύφος όπως παρουσιάζεται δε ΘΥΣΙΑΖΕΙ τα τρόφιμα και κατ'επέκταση τη ζωή του για τους θησαυρούς (με απλά λόγια: δεν παίρνει μια απόφαση στην οποία πιστεύει ότι το αποτέλεσμά της θα είναι να είναι σε χειρότερη κατάσταση από την εναλλάκτική) αλλά ΑΝΤΑΛΛΑΣΣΕΙ την επιβίωσή του με την ηδονή της κατοχής του θησαυρού (με απλά λόγια: παίρνει μια απόφαση στην οποία πιστεύει ότι το αποτέλεσμά της θα είναι να είναι σε καλύτερη κατάσταση από την εναλλάκτική). Ο τύπος πιστεύει ότι θα είναι καλύτερα γι'αυτόν αν πεθάνει παρά αν χάσει το θησαυρό, τι σχέση έχει αυτό με τη θυσία που περιλαμβάνει η Σύμβαση; Παρά ταύτα με ελάχιστα επιπλέον στοιχεία μπορεί και αυτός να χαρακτηριστεί σε ήρωα - π.χ. βάλε τον να τρομοκρατείται ακόμα και με την ιδέα του να πεθάνει, να θεωρεί ως τον πιο οδυνηρό θάνατο τον θάνατο από πείνα και πρόσθεσε ότι ο θησαυρός αυτός είναι ότι έχει απομείνει να του θυμίζει τη μακαρίτισσα τη γυναίκα του. Τα γεγονότα και οι πράξεις δεν αλλάζουν - η κινητροποίηση του χαρακτήρα (που είναι παντελώς προσωπικό και συνεπώς υποκειμενικό και μόνο μέσα στο μυαλό του) αλλάζει. Ομοίως, για τον δήμαρχο: κάνε τον να νοιάζεται για το όφελος των κατοίκων της προκειμένου να επανεκλεγεί και μεταμορφώνεται σε φανατικό ψυχάκια. Προφανώς λοιπόν, τα παραδείγματα που δώθηκαν όχι μόνο δεν υπονομεύουν το κύρος της Σύμβασης αλλά αντίθετα το ενισχύουν.
(σχετικά με "Περαιτέρω...μη ήρωα").
Σχετικά με την πρόταση της υπέρβασης ως αντικατάσταση στη θυσία ομολογώ ότι εξεπλάγην που κάποιος συμβογκερίτης μου έφθασε στο σημείο να θεωρεί μια τόσο γενική έννοια ως χαρακτηριστικό του ήρωα. Η θυσία εκ φύσεως περιλαμβάνεται στην υπέρβαση. Αλλά υπέρβαση μπορούν να κάνουν και χαρακτήρες δίχως να θεωρηθούν ούτε από κάποιον, ούτε από τους εαυτούς τους, ούτε και από τον οποιονδήποτε ΑΘΑΡ ως ήρωες. Παράδειγμα, το να είσαι 100 κιλά από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου και να καταφέρεις να πέσεις στα 70 μετά από εξαντλητική δίαιτα που κανένας -ίσως ακόμα κι εσύ- δε πίστευε ότι μπορείς να φέρεις εις πέρας συνιστά υπέρβαση εαυτού χωρίς κανένας να ισχυρίζεται ότι ηρωοποιήθηκες! Εκτός βέβαια εάν αρχίσει η συμβλογκέρισσά μας να αρχίσει την μεταφυσική χωρίζοντας τον άνθρωπο σε αυτόν που "πραγματικά" είναι και σε αυτόν που πιστεύει ότι είναι - χαρακτηριστικό ιδίωμα των θηλέων. Σε αυτή την περίπτωση πάλι άκυρες είναι οι διαπιστώσεις της αλλά μου φαίνεται πλέον ψυχαναγκασμός να επεκτείνω την ανάλυση σε τέτοιες διαστάσεις. Όσο δε για το πόσο επισφαλές είναι να ξεχωρίσει ο ήρωας από τον μη ήρωα (και συνεπώς πόσο εκτός πραγματικότητας είναι οι υποθέσεις για τις προθέσεις μου), απλά σας παραπέμπτω στις 2-3 γραμμές παραπάνω γραμμές που ηρωοποίησαν τον τοκογλύφο και αφ-ηρωοποίησαν τον δήμαρχο.
(σχετικά με "Στα πλαίσια...ήρωας").
Σχετικά δε με την αντιπρόταση του U-ΉΡΩΑ, τα σχόλια μου ως Zeal-Ha Ptah ελπίζω να έχουν καλύψει σε γενικές γραμμές τους ενδιαφερόμενους. Να προσθέσω μόνο ότι συζήτηση δεν μπορεί να γίνει στα πλαίσια ατέρμωνων καταιγισμών συναισθηματισμών και προβοκατόρικων "επικουρικών" μεθοδισμών. Το να αφήσουμε το ήρωας φλου "όπως αγαπάει ο καθένας" είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων στρουθοκαμηλισμός για να μη πω σκοταδισμός νεωτερικών διεθνηστούληδων αφού δεν προσφέρει κανένα εργαλείο για την εξύψωση του ΡουΠουΤζου σε κάτι παραπάνω από πνευματικό (intellectual όχι spiritual) αυνανισμό. Προσδιορίζουμε την έννοια του ήρωα για να καθορίσουμε κάποια από τα θεμελιώδη όρια ευθύνης (response-ability όχι blame) της λειτουργικότητας (operationality όχι functionality) των κατά περίπτωση ΝτουΜου, Συστήματος και Παικτών - και όχι για να περιορίσουμε την ελευθερία επιλογών δημιουργικότητας που μολονότι καταντά αναπόφευκτα σε κατάρα εξάντλησης επαναλλαμβανόμενων μοτίβων είναι πέρα από το σκοπό και το περιεχόμενο της Πρώτης Σύμβαση. Εν ολίγοις, αν κάποιος θέλει να κάνει τον χαρακτήρα του ήρωα, ας κάτσει να μάθει τί σημαίνει αυτό στα πλαίσια του χαρακτήρα του πάντα σε συνδυασμό με την αλήθεια του DM. Τα υπόλοιπα είναι απλώς σοφιστείες τεμπελιάς με την κοινή χρήση, κακή έννοια του όρου.
(σχετικά με "Τέλος...αποτέλεσμα").
Όσο δε για την κόρη της λατρεμένης Talian θεωρώ ότι αρκεί να σημειώσω όχι μόνο ότι η βιάση ψήνει το ψωμί, μα δεν το καλοψήνει αλλά και ότι αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες.
Τέλος - αν και τα ξανά 'παμε αυτά!
(μουσική υπόκρουση του πονήματος αυτού ήταν το http://www.youtube.com/watch?v=GOo2k-ZD4mg&feature=related)"
Άλλη μια καταχώρηση από εμένα λοιπόν, έπειτα από την ευγενική χορηγία του Zeal-Ha Ptah. Η αλήθεια είναι ότι πήρε αρκετή ώρα για να την ολοκληρώσω αφού η Πρώτη Σύμβαση ήταν ήδη πλήρης περιεχομένου και πήρε ώρα μέχρι να καταλήξω στο ότι απλά χρειάζεται να εξηγήσω ότι η 'απάντηση' δεν είναι εναλλακτική πρόταση αλλά γκρίνια για την υποχρεωτική απομυθοποίηση αγαπημένων χαρακτήρων. Ακολουθώ λοιπόν την ίδια δομή με την "Γκρίνια" ούτως ώστε να μπορούν να αντιστοιχίζονται για τον ενδιαφερόμενο αναγνώστη. Ξεκινώ λοιπόν από την...
Αρχή!
(σχετικά με "Χαίρομαι....ήρωας”).
Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι που είχα την εντύπωση ότι ήταν αυτονόητο - προφανώς πάσχω από πληθωρισμό προσδοκιών: οι Συμβάσεις (με κεφαλαίο για να ξεχωρίζουν οι μου από τις υπόλοιπες!) αποτελούν κομμάτι των Ευαγγελίων με τον ίδιο τρόπο που οι επιστολές του Αποστόλου Παύλου συμπεριλαμβάνονται στην Αγία Γραφή. Για παράδειγμα, σε κάποια από αυτές αναφέρει ρητώς και κατηγορηματικώς ότι οι γυναίκες πρέπει να φορούν τσεμπέρι. Λαμβάνοντας υπόψη τις κόμες των θηλέων του βλογκ, και επιμένοντας ότι παραμένουν στην ίδια πνευματική ποίμνη μ'εμένα, μπορούμε να θεωρήσουμε όλοι ότι η συγκεκριμένη σύμβαση συμπεριφοράς του Αποστόλου Παύλου αναφερόταν σε μία γλώσσα και ένα κώδικα συμπεριφοράς που αποτελούσε γεγονός της συγκεκριμένης ιστορικής φάσης. Μόλις τα δεδομένα τις κοινωνίας άλλαξαν, η εκκλησία μας υπερέβην τη συγκεκριμένη σύμβαση απλώς. Συνεπώς, και οι Συμβάσεις χαρακτηρίστηκαν από τον Δημιουργό τους έτσι γιατί ελπίζει ότι η ανθρωπότητα κάποια στιγμή ίσως και να υπερβεί σε μέσα έκφρασης τον εαυτό της και να βελτιώσει τους ορισμούς των Συμβάσεων με κάποιο τρόπο. Πάντως, για να σας παρηγορήσω για το γεγονός της ιστορικότητας των Συμβάσεων, η οποιαδήποτε πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο θα εμφανιστεί πολύ μετά από την εξαφάνιση των γονιδίων της παρούσας γενεάς (δηλαδή πολύ μετά του 10ους σε βάθος χρόνου απογόνους) - και εάν ο Αντίχριστος έρθει μέσα σ'αυτή τη περίοδο τότε ceteris paribus (αφού το τί θα κάνει ο Χριστούλης μετά το ξέρει μόνο αυτός)...no problem! Όσο δε για το υπόλοιπο της καταχώρησης, αυτό θα διερευνήσει κυρίως το εάν η αγαπητή κατά τ'άλλα Margo κατόρθωσε τον τιτάνειο άθλο του να καταθέσει μία κάποια αντιπρόταση στη Σύμβαση. Και προφανώς...κάτι τέτοιο δεν συνέβη!
(σχετικά με "Πρώτα...ιστορία").
Ας αρχίσουμε λοιπόν με το να μειώσουμε καταρχάς την περιττή και παραπλανητική ορολογία που η συμβλογκέρισσα μας προσπάθησε να εισάγει. Το έκτρωμα "ήρωας-υποκείμενο" είναι προφανέστετα μία αναφορά στην έννοια του Πρωταγωνιστή, αφού όλοι(???) είναι πρωταγωνιστές στη δική τους ιστορία και μολονότι όλοι αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως πρωταγωνιστή, δεν είναι απαραίτητο να αυτοχαρακτηρίζονται ήρωες. Εν ολίγοις, το Πρωταγωνιστής είναι σαφώς πιο κατάλληλο (και αρχαιότερο) από το "ήρωας-υποκείμενο" και είναι όχι μόνο περιττό αλλά και προβοκατόρικο να δεχθούμε το τελευταίο ως έναν κάποιο ορισμό υπό το πρίσμα της διερεύνησης της έννοιας του ήρωα. Προκύπτει λοιπόν μια ρητορική ως ένα βαθμό ερώτηση στην οποία δεν θα επεκταθώ για λόγους κοσμιότητας: μα πώς είναι δυνατό η οποιαδήποτε φαινομενική αντιπαράθεση να είναι γόνιμη όταν αντί του περιεχομένου ασχολούμαστε με λογίδρια εντυπωσιασμού;
(σχετικά με "Ξεκινάω...ανησυχητικό").
Συνεχίζω λοιπόν με την απόλυτα σύμφωνη με τη Σύμβαση ετυμολογική προσέγγιση της έννοιας την οποία βρίσκω πραγματικά ενδιαφέρουσα αν και ανούσια. Εάν περιορίσουμε τους ήρωες μόνο σε όσους κάνουν καλό τότε θα μετατρέψουμε τους κακούς χαρακτήρες σε ανόητη επιλογή για τους παίκτες αφού εάν δε μεταμορφωθούν κάπως σε καλούς χαρακτήρες θα αποκόπτονται οι τελευταίοι από την ηδονή της Κάθαρσης, έτσι για το γαμώτο. Σύμφωνοι, για πολλούς κακούς η Κάθαρση προκαλείται με τη μεταμόρφωσή τους σε καλούς, συνήθως στο τέλος των ιστοριών τους, αλλά το να γενικεύσουμε τόσο πολύ είναι το λιγότερο αφέλεια. Το ότι οι ήρωες λατρεύονταν και λατρεύονται από τους ανθρώπους επίσης δε μου λέει τίποτα - η μανία εξιδανίκευσης των ανθρώπων και αλληλοεκμετάλευσης έχει μετατρέψει μεταξύ άλλων την ένδυση σε "μόδα", το φαγητό σε "κουζίνα", και τους παπάδες/πατέρες σε "ιερατείο". Γιατί όχι λοιπόν και τους ήρωες, που είναι άνθρωποι, σε ημίθεους, που χρειάζονται ναούς; Η ηλιθιότητα ήταν, είναι και θα παραμείνει πανανθρώπινη αξία - ποιος ο λόγος να ασχολούμαστε μ'αυτήν στο θέμα του προσδιορισμού της έννοιας του ήρωα; Και πώς αυτή η ακατάσχετη λεκτική εντυπωσιολογία έχει οποιαδήποτε σχέση με το περιεχόμενο της Πρώτης Σύμβασης; Και τέλος πάντων, η ετυμολογία σχετίζεται και άμεσα με την θεά Ήρα, τη προστάτιδα του γάμου - τί ζητείτε ως επόμενο βήμα, να αποκλείσουμε τα μπακούρια ήρωες; Οι κοινωνίες και η γνώση εξελίσσονται με ιλλιγγιώδεις ρυθμούς, θα ήταν πραγματικά α-νόητο/ουτοπικό/μεταφυσικό να πιστεύει κανείς ότι οι έννοιες δε θα αλλάζουν αντίστοιχα.
(σχετικά με "Εκεί...συναισθηματικό").
Αναφορικά με την "κοινωνική διάσταση του πράγματος" στην οποία εστιάζει η αγαπητή Margo οφείλω να ομολογήσω ότι δεν κατάφερα να καταλάβω γιατί αυτή η "διάσταση" είναι σχετική με τον "ορισμό/θεωρία" (...αν και είπαμε Σύμβαση) του ήρωα -αλλά από την άλλη, μου φαίνεται αδιανόητο το ότι μια επιχειρηματολογία συναισθηματισμών τίθεται απέναντι στην λογική των προσδιορισμών των Συμβάσεων. Ξεκινώ λοιπόν με έναν από τους διάφορους λόγους που η "κοινωνική διάσταση του πράγματος" είναι περιττή, αν όχι άσχετη. Η "περιττότητα" προκύπτει ντετερμινιστικά από την απροσδιοριστία του ότι 'ο ήρωας αναδεικνύεται από κάποιον περίγυρο'. Φυσικά και υπάρχουν τέτοιοι ήρωες αλλά υπάρχουν και ήρωες που ΔΕΝ χρειάζονται κάποιον κοινωνικό περίγυρο για να είναι ήρωες. Για παράδειγμα στο "There's Something About Mary", ο Πρωταγωνιστής ηρωοποιείται όταν θυσιάζει την ευτυχία του για της Μαρίας και όχι όταν αυτή φτιάχνεται μαζί του όταν το αναγνωρίζει ως θυσία - για τον υπόλοιπο περίγυρό του...no comments. Στο ίδιο πνεύμα, στο τελευταίο Μπάτμαν, η ηρωοποίηση του σκοτεινού ιππότη γίνεται όχι επειδή υπάρχει ο Γκόρντον -ο μόνος που γνωρίζει την επιλογή του Μπάτμαν να μη διαψεύσει ότι αυτός είναι ο κακός αφού κοινωνικά αναγνωρισμένος ήρωας βάρεσε μπιέλες- αλλά επειδή ο Μπάτμαν θυσίασε την αγάπη του κόσμου για το καλό του τελευταίου. Αναπόφευκτα λοιπόν, η μόνη περίπτωση να ισχύει η "κοινωνική διάσταση του πράγματος" είναι εάν υπεργενικεύσουμε τον "κάποιον περίγυρο" για να περιλάβει και τον ΑΘΑΡ (όχι τον συμπαθή βάρδο αλλά τον Αναγνώστη, Θεατή, Ακροατή, Ρινογευσογλέντη). Σε αυτή την περίπτωση όμως, η "κοινωνική διάσταση του πράγματος" εμπεριέχεται εξολοκλήρου στην απόπειρα προσδιορισμού της έννοιας του ήρωα καθεαυτής - για ποιο λόγο να προσδιοριστεί η έννοια του ήρωα αν όχι για τον χαρακτηρισμό και αποχαρακτηρισμό χαρακτήρων που περιλαμβάνονται σε ιστορίες; Συνεπώς είναι προφανές ότι η εκτεταμένη αναφορά στην "κοινωνική διάσταση του πράγματος" είναι για εντυπωσιασμό μόνο και τίποτα περισσότερο.
(σχετικά με "Για παράδειγμα...διαφορετικά").
Σχετικά με το παράδειγμα πρέπει να τονίσω ότι πρόκειται για ένα πραγματικά θλιβερό επιχείρημα αφού όχι μόνο είναι σε αντίθεση με τα όσα είχαν προηγηθεί (πού είναι ο περίγυρος για να αναδείξει τον ήρωα;) αλλά κι επειδή παρέχει παραδείγματα υπέρ και όχι κατά της εγκυρότητας της Σύμβασης. Ο τοκογλύφος όπως παρουσιάζεται δε ΘΥΣΙΑΖΕΙ τα τρόφιμα και κατ'επέκταση τη ζωή του για τους θησαυρούς (με απλά λόγια: δεν παίρνει μια απόφαση στην οποία πιστεύει ότι το αποτέλεσμά της θα είναι να είναι σε χειρότερη κατάσταση από την εναλλάκτική) αλλά ΑΝΤΑΛΛΑΣΣΕΙ την επιβίωσή του με την ηδονή της κατοχής του θησαυρού (με απλά λόγια: παίρνει μια απόφαση στην οποία πιστεύει ότι το αποτέλεσμά της θα είναι να είναι σε καλύτερη κατάσταση από την εναλλάκτική). Ο τύπος πιστεύει ότι θα είναι καλύτερα γι'αυτόν αν πεθάνει παρά αν χάσει το θησαυρό, τι σχέση έχει αυτό με τη θυσία που περιλαμβάνει η Σύμβαση; Παρά ταύτα με ελάχιστα επιπλέον στοιχεία μπορεί και αυτός να χαρακτηριστεί σε ήρωα - π.χ. βάλε τον να τρομοκρατείται ακόμα και με την ιδέα του να πεθάνει, να θεωρεί ως τον πιο οδυνηρό θάνατο τον θάνατο από πείνα και πρόσθεσε ότι ο θησαυρός αυτός είναι ότι έχει απομείνει να του θυμίζει τη μακαρίτισσα τη γυναίκα του. Τα γεγονότα και οι πράξεις δεν αλλάζουν - η κινητροποίηση του χαρακτήρα (που είναι παντελώς προσωπικό και συνεπώς υποκειμενικό και μόνο μέσα στο μυαλό του) αλλάζει. Ομοίως, για τον δήμαρχο: κάνε τον να νοιάζεται για το όφελος των κατοίκων της προκειμένου να επανεκλεγεί και μεταμορφώνεται σε φανατικό ψυχάκια. Προφανώς λοιπόν, τα παραδείγματα που δώθηκαν όχι μόνο δεν υπονομεύουν το κύρος της Σύμβασης αλλά αντίθετα το ενισχύουν.
(σχετικά με "Περαιτέρω...μη ήρωα").
Σχετικά με την πρόταση της υπέρβασης ως αντικατάσταση στη θυσία ομολογώ ότι εξεπλάγην που κάποιος συμβογκερίτης μου έφθασε στο σημείο να θεωρεί μια τόσο γενική έννοια ως χαρακτηριστικό του ήρωα. Η θυσία εκ φύσεως περιλαμβάνεται στην υπέρβαση. Αλλά υπέρβαση μπορούν να κάνουν και χαρακτήρες δίχως να θεωρηθούν ούτε από κάποιον, ούτε από τους εαυτούς τους, ούτε και από τον οποιονδήποτε ΑΘΑΡ ως ήρωες. Παράδειγμα, το να είσαι 100 κιλά από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου και να καταφέρεις να πέσεις στα 70 μετά από εξαντλητική δίαιτα που κανένας -ίσως ακόμα κι εσύ- δε πίστευε ότι μπορείς να φέρεις εις πέρας συνιστά υπέρβαση εαυτού χωρίς κανένας να ισχυρίζεται ότι ηρωοποιήθηκες! Εκτός βέβαια εάν αρχίσει η συμβλογκέρισσά μας να αρχίσει την μεταφυσική χωρίζοντας τον άνθρωπο σε αυτόν που "πραγματικά" είναι και σε αυτόν που πιστεύει ότι είναι - χαρακτηριστικό ιδίωμα των θηλέων. Σε αυτή την περίπτωση πάλι άκυρες είναι οι διαπιστώσεις της αλλά μου φαίνεται πλέον ψυχαναγκασμός να επεκτείνω την ανάλυση σε τέτοιες διαστάσεις. Όσο δε για το πόσο επισφαλές είναι να ξεχωρίσει ο ήρωας από τον μη ήρωα (και συνεπώς πόσο εκτός πραγματικότητας είναι οι υποθέσεις για τις προθέσεις μου), απλά σας παραπέμπτω στις 2-3 γραμμές παραπάνω γραμμές που ηρωοποίησαν τον τοκογλύφο και αφ-ηρωοποίησαν τον δήμαρχο.
(σχετικά με "Στα πλαίσια...ήρωας").
Σχετικά δε με την αντιπρόταση του U-ΉΡΩΑ, τα σχόλια μου ως Zeal-Ha Ptah ελπίζω να έχουν καλύψει σε γενικές γραμμές τους ενδιαφερόμενους. Να προσθέσω μόνο ότι συζήτηση δεν μπορεί να γίνει στα πλαίσια ατέρμωνων καταιγισμών συναισθηματισμών και προβοκατόρικων "επικουρικών" μεθοδισμών. Το να αφήσουμε το ήρωας φλου "όπως αγαπάει ο καθένας" είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων στρουθοκαμηλισμός για να μη πω σκοταδισμός νεωτερικών διεθνηστούληδων αφού δεν προσφέρει κανένα εργαλείο για την εξύψωση του ΡουΠουΤζου σε κάτι παραπάνω από πνευματικό (intellectual όχι spiritual) αυνανισμό. Προσδιορίζουμε την έννοια του ήρωα για να καθορίσουμε κάποια από τα θεμελιώδη όρια ευθύνης (response-ability όχι blame) της λειτουργικότητας (operationality όχι functionality) των κατά περίπτωση ΝτουΜου, Συστήματος και Παικτών - και όχι για να περιορίσουμε την ελευθερία επιλογών δημιουργικότητας που μολονότι καταντά αναπόφευκτα σε κατάρα εξάντλησης επαναλλαμβανόμενων μοτίβων είναι πέρα από το σκοπό και το περιεχόμενο της Πρώτης Σύμβαση. Εν ολίγοις, αν κάποιος θέλει να κάνει τον χαρακτήρα του ήρωα, ας κάτσει να μάθει τί σημαίνει αυτό στα πλαίσια του χαρακτήρα του πάντα σε συνδυασμό με την αλήθεια του DM. Τα υπόλοιπα είναι απλώς σοφιστείες τεμπελιάς με την κοινή χρήση, κακή έννοια του όρου.
(σχετικά με "Τέλος...αποτέλεσμα").
Όσο δε για την κόρη της λατρεμένης Talian θεωρώ ότι αρκεί να σημειώσω όχι μόνο ότι η βιάση ψήνει το ψωμί, μα δεν το καλοψήνει αλλά και ότι αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες.
Τέλος - αν και τα ξανά 'παμε αυτά!
(μουσική υπόκρουση του πονήματος αυτού ήταν το http://www.youtube.com/watch?v=GOo2k-ZD4mg&feature=related)"
Comments
:P
Η ευρύτερη συζήτηση και πνευματική μας συνδιαλαγή (τουλάχιστον από τη σκοπιά μου) είναι μία σχέση αγαπητική. Για αυτό και τα γραφόμενα μου δεν έχουν στόχο τον εντυπωσιασμό, όπως προκύπτει από το απλό τους ύφους, αλλά έχουν να κάνουν με τη διάθεση μου να μοιραστώ με τους υπόλοιπους τον ενθουσιασμό καιτην ψυχική ανάταση που κρύβει μέσα της η λέξη ήρωας για εμένα. Πάντα κρατώ μια ελπίδα ότι οι συζητήσεις μας θα σπρώξουν τον αγαπητό μας Γκουρού, ο οποίος είναι και ο μπροστάρης μας στη θεωρία, λίγο πιο πέρα από τους ακαδημαϊκούς και (sorry για το αιχμηρό της έκφρασης) στραγγαλιστικούς ορισμούς του και πιο κοντά στην αλήθεια μας (τη δική μου, τη δική του και των συμμετεχόντων στη συζήτηση), ίσως βέβαια μερικά βήματα πέρα από την αλήθεια ΤΟΥ, με τον ίδιο τρόπο που τα δικά του γραφόμενα πάντα τροφοδοτούν και ενισχύουν τους δικούς μου προβληματισμούς, φέρνοντας με πιο κοντά (ελπίζω) στο υπέροχο πνεύμα του.
Πριν κλείσω και επειδή ο Γκουρού μας είναι (αν και το κρύβει πίσω από διάφορες μεταμφιέσεις του) ένας ΧΟ, και λόγω των αναφορών του στα της θρησκείας και τις Συμβάσεις, θυμίζω ότι κριτήριο για την αποδοχή των αποφάσεων των οικουμενικών συνόδων της εκκλησίας ήταν και παραμένει η αποδοχή τους από τους πιστούς.