Twilight of the gods..

Ο κόσμος ξαφνικά έσβησε...
Το τελευταίο φως γλίστρησε σαν τις αναμνήσεις ενός ετοιμοθάνατου πλάσματος... 
Οι αιώνες θα δώσουν την θέση τους στους θρύλους...
Και όλοι μας, θνητοί και αθάνατοι, θα ξεχάσουμε αλλά ΠΟΤΕ δεν θα σας συγχωρήσουμε...
Και μέσα στο σκοτάδι ένα μικρό κιτρινοκόκκινο χρώμα αχνοφαίνεται... 
Τρεμοπαίζει σαν τα αστέρια που προσπαθούν να κρατήσουν την τελευταία τους πνοή...
Η ελπίδα δεν χάθηκε και το φως δυναμώνει... 
Μαζί με την αμφιβολία... Ποιος είμαι ; Που βρίσκομαι; Γιατί είμαι ακόμα ζωντανός...

 Η πρώτη αίσθηση που σας έρχεται είναι η μυρωδιά της φωτιάς. 

 Η δεύτερη αίσθηση είναι αυτή της όρασης. Βρίσκεστε σε ένα τεράστιο δωμάτιο, ξαπλωμένοι σε πάγκους. Μοιάζει με ένα αναρρωτήριο. Μπουκαλάκια και διάφορα μεταλλικά αντικείμενα κείτονται διάσπαρτα στον χώρο. Κάποιος έφυγε γρήγορα χωρίς να προλάβει να συμμαζέψει. Αλυσίδες κρέμονται από το χαμηλοτάβανο δωμάτιο. Οι επιφάνειες μοιάζουν να είναι φτιαγμένες από γρανίτη. Φαίνονται τέλειες, λείες και γυαλισμένες, μοιάζει η πιο εκλεπτυσμένη μαγεία να χρησιμοποιήθηκε για να φτιαχτεί το μέρος. Μα πως γνωρίζω αυτά τα πράγματα; Ποιος/Ποια είμαι; 

 Μετά ήρθε η τρίτη αίσθηση, αυτή της ακοής. Ουρλιαχτά και κραυγές γεμίζουν το μέρος. Καταλαβαίνετε ότι γίνεται μια μάχη έξω από το δωμάτιο. Το μέρος έχει μόνο μια πόρτα. Φαίνεται να είναι μεταλλική. Και μετά ήρθε η επιβεβαίωση... Δεν είστε μόνοι... Καθώς σηκώνεστε από τον πάγκο βλέπετε και άλλα πλάσματα να σηκώνονται από τους πάγκους. Είναι φίλοι ή εχθροί; Ελπίζω πως όχι; Θα πρέπει να φύγω από εδώ μέσα; Είμαι φυλακισμένος και πρέπει να δραπετεύσω σαν τον άρχοντα της μαριονέτας που είναι κλειδωμένος μέσα στο κουκλοθέατρο του... Μα γιατί το σκέφτηκα αυτό; Κάποιος πείραξε το μυαλό μου; Δεν έχει σημασία, είμαι απλά ζωντανός... Τουλάχιστον αυτό το καταλαβαίνω … είμαι ακόμα ένα λογικό πλάσμα... και πρέπει να σωθώ.. 

 Αυτό μόνο μετράει... And the story goes on...